Οι παρίες του πολιτικού συστήματος.

«ΠΑΝΤΑ ΓΕΛΑΣΤΟΙ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΙ»

ΟΙ ΠΑΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Του Επισμηναγού (Ι) ε.α. Γεωρ. Β. Κασσαβέτη

 

Με αφορμή τον τραγικό θάνατο του Σμηναγού  Κων/νου Ηλιάκη στη θαλάσσια περιοχή της Καρπάθου, τον Μάιο του 2006, σε άρθρο μας στη Καθημερινή της Κυριακής, γράφαμε μεταξύ άλλων και τα εξής:

« Έπρεπε να συμβεί το τραγικό δυστύχημα της Καρπάθου, το οποίο στοίχισε τη ζωή του ηρωικού Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη για να πληροφορηθεί το πανελλήνιο πόσο  αποτιμάται το καθημερινό κρυφτούλι με το θάνατο των πιλότων της Πολεμικής μας Αεροπορίας, στον θυελλώδη ουρανό του Αιγαίου».

« Έπρεπε να βουίξουν όλοι οι ραδιο-τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας για την ελεημοσύνη των 765 ευρώ μηνιαίως- τόσος είναι ο βασικός μισθός του Ανθυποσμηναγού- για να σπεύσουν όλοι συλλήβδην οι πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, ο Αρχηγός του Κράτους και το μισό υπουργικό συμβούλιο, στην κηδεία του άτυχου Σμηναγού στα Χανιά».

« Έπρεπε να προστεθεί ένας ακόμη αεροπόρος στο πάνθεον των ηρώων του έθνους και να μαυροφορεθεί μια ακόμη μάνα, για να φρεσκάρουν στη μνήμη τους οι αρμόδιοι πολιτικοί παράγοντες τις αραχνιασμένες υποσχέσεις που δίνουν απλόχερα πριν τις εκλογές, για να υφαρπάξουν τις ψήφους των 500.000 αποστράτων και εν ενεργεία στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των οικογενειών τους και τις οποίες ξεχνούν πάραυτα μόλις βρεθούν στο τιμόνι της εξουσίας».

Με αυτά , τα μεστά από οργή και αγανάκτηση λόγια,..........

περιέγραφα τη διαχρονική αντιμετώπιση του κλάδου των στρατιωτικών απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα που άσκησαν την εξουσία από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Και επειδή όλες τις προσεχείς ημέρες και μέχρι τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου θα ακούσουμε πάλι τα ίδια και τα ίδια, καλό θα είναι να φρεσκάρουμε στη μνήμη μας τα εξής: Πριν 50 χρόνια, όταν το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεν είχε ξεχαρβαλώσει τελείως τη δημόσια διοίκηση, ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων  ήταν μισθολογικά ισότιμος με τους Προέδρους των τριών Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας. Προφανώς μέχρι τότε είμαστε και μείς «δημόσιοι λειτουργοί». Όταν « ο Γέρος της Δημοκρατίας» διπλασίασε εν μια νυκτί τις αποδοχές των δικαστικών μεταπέσαμε αυτομάτως στους « δημοσίους υπαλλήλους».

Έκτοτε, ιδίως μετά τη μεταπολίτευση οπότε μας συνόδευε το προπατορικό αμάρτημα των Συνταγματαρχών, οι μισθοί και οι συντάξεις μας κατρακύλησαν στην τιμητική τελευταία μισθολογική θέση του δημοσίου τομέα, πίσω από τους συμπαθείς εκπαιδευτικούς, οι οποίοι κυριολεκτικά «σκοτώνονται», διδάσκοντας δύο πλήρη οκτάωρα, ή 16 ώρες την εβδομάδα, και τους επίσης συμπαθείς μουσικούς του δημοσίου. Αναμφιβόλως η διαχρονική αυτή πολιτική όλων των κυβερνήσεων ήταν απολύτως ταυτισμένη με το δόγμα με το οποίο μας γαλουχούσαν στις Στρατιωτικές Σχολές, ήτοι « ο Αξιωματικός δεν ασκεί επάγγελμα, αλλά φέρει αξίωμα». Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει, ότι « ο Αξιωματικός προσφέρει αδιαμαρτύρητα, χωρίς να απαιτεί το παραμικρό». Ας παρακολουθήσουμε όμως τη διαχρονική αντιμετώπιση του κλάδου από τη μεταπολίτευση μέχρι τη σημερινή κατάντια τους, ήτοι τη μισθολογική εξομοίωση του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων με 40 χρόνια σκληρής, υπεύθυνης, επίπονης και επικίνδυνης εργασίας, με τον πρωτοδιόριστο Πρωτοδίκη.

1. Η επταετία του Κων/νου Καραμανλή  1974-1980

Ο Κων/νος Καραμανλής, κατά κοινή ομολογία, ουδέποτε είχε σε ιδιαίτερη υπόληψη τους στρατιωτικούς. Η συμπεριφορά του όμως  μετά την επιστροφή του από την αυτοεξορία του στο Παρίσι, στις 24 Ιουλίου του 1974,  ήταν απερίγραπτη. Θεωρώντας τα στελέχη των Ε.Δ. ευνοημένα μισθολογικά από τη δικτατορία, όχι μόνο δεν αύξησε ούτε κατά  μια δραχμή τις αποδοχές τους, αλλά στην προσπάθειά του να αποβάλη τη λεοντή του  «αντικομμουνιστή», την οποία είχε περιβληθεί κατά την προηγουμένη πρωθυπουργική θητεία του(1955-1963), πέραν της άνευ όρων νομιμοποίησης του ΚΚΕ, εξαπέλυσε ένα πρωτοφανές πογκρόμ εναντίον του κλάδου, αποστρατεύοντας 2500 χιλιάδες αξιωματικούς των τριών Όπλων, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, όταν στην Ισπανία και την Πορτογαλία με σαραντάχρονες δικτατορίες δεν αποστρατεύτηκε ούτε ένας.

2. Η εικοσαετία του ΠΑΣΟΚ 1981-1989 και 1993-2003.

Η περίοδος αυτή και κυρίως η  διακυβέρνηση Παπανδρέου σημαδεύτηκε από την πλήρη κομματικοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων. Ενδεικτικό του μεγέθους της κομματικής διάβρωσης είναι και το εξής. Για να παραδοθεί η σκυτάλη της ηγεσίας της Πολεμικής Αεροπορίας από τον πτέραρχο Νικ. Κουρή ( τάξεως 1950) στον επόμενο κομματικό  φίλο πτέραρχο Δημ. Αποστολάκη( τάξεως 1957)  αποστρατεύτηκαν άπαντες οι αξιωματικοί όλων των ενδιαμέσων τάξεων. Όσο για οικονομική αναβάθμιση ας μη γίνεται λόγος. Δυστυχώς για τη χώρα, ο πακτωλός των χρημάτων που εισέρρευσε  την εποχή εκείνη στα δημόσια ταμεία, τόσο από τα πακέτα Ντελόρ, όσο και από τον εξωτερικό δανεισμό, με εξαίρεση τον εξοπλισμό των Ε.Δ.,  κατασπαταλήθηκε σε μίζες, σε εξαγορά ψήφων, σε έργα βιτρίνας εν όψει των  Ολυμπιακών Αγώνων, ή πήγε στις τσέπες ορισμένων επιτηδείων και μερίδος πολιτών.

3. Η διακυβέρνηση Κων/νου Μητσοτάκη 2000-2003.

Η Κυβέρνηση του Κων/ νου Μητσοτάκη είχε δεσμευθεί δημοσίως ότι θα καταρτίσει ένα δίκαιο μισθολόγιο  για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Δυστυχώς η υπόσχεση αυτή έμεινε στα χαρτιά,  ή μάλλον στο συρτάρι του γραφείου του τότε Υπουργού Εθνικής Αμύνης  κ. Ιωάν. Βαρβιτσιώτη, ο οποίος δικαιολογούμενος αστόχως μετά την πτώση της κυβερνήσεως από τον κ. Σαμαρά δήλωσε ότι « δεν πρόκανε».

4. Η θητεία του Κώστα Καραμανλή 2004-2009.

Το  καλοκαίρι του 2003 ο τότε Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως Κώστας Καραμανλής σε συνάντησή του με τους θεσμικούς εκπροσώπους τους, διαβεβαίωσε  τους αποστράτους , ότι εφ’ όσον η Ν.Δ. γίνει κυβέρνηση, θα ψηφίσει νέο μισθολόγιο στρατιωτικών, στο οποίο ο Βασικός Μισθός Ανθυποσμηναγού θα είναι 860 ευρώ (από 765 που ήταν τότε), η σχέση μισθού Ανθυποσμηναγού- Αντιπτεράρχου 1:3 και το ποσοστό αυξήσεως ανά βαθμό 0.25%.

Τι έγινε με όλα αυτά κατά τα πεντέμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του; Απολύτως τίποτε. Όσο  μάλιστα Υπουργός Εθνικής Αμύνης ήταν ο συνάδελφος Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος οι αιρετοί εκπρόσωποί των αποστράτων έπιναν και κανένα καφέ στο γραφείο του και ανανέωναν τις κυβερνητικές υποσχέσεις. Όταν το Υπουργείο ανέλαβε ο σημερινός Αρχηγός της Ν.Δ. κ. ΜεΪμαράκης, όχι μόνο εξέλιπε  οριστικά κάθε ελπίδα, αλλά συνέβη κάτι πολύ χειρότερο. Κατά τους 43 μήνες της Υπουργίας του δεν πάτησε αιρετός εκπρόσωπος των αποστράτων στο γραφείο του, παρά τις συνεχείς οχλήσεις των τριών Ενώσεων και του Συντονιστικού τους Συμβουλίου. Ακόμη και η προσφυγή των Ενώσεών στον Πρωθυπουργό δεν έκαμψε την άρνηση του κ. Μεϊμαράκη να ακούσει τους εκπροσώπους των αποστράτων. Σήμερα ο κ. Μεϊμαράκης ζητεί την ψήφο μας, χωρίς όμως να έχει ζητήσει συγγνώμη για την απαράδεκτη  αλαζονική συμπεριφορά του.

5. Η μοιραία κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου 2009- 2012.

Κατά την  περίοδο της διακυβερνήσεως του πρωθυπουργού του ιστορικού πλέον ανεκδότου « λευτά υπάρχουν» όχι μόνο δεν υπήρχαν περιθώρια οικονομικών παροχών ,αλλά άρχισαν οι διαδοχικές μειώσεις των μισθών και των συντάξεων δια των νόμων 3865/2010, 3986/2011, 4024/2011, 4051/2012 και 4093/2012.

6. Η Συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου .

Στις αρχές του 2014 ο πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς δέχτηκε στο γραφείο του τους εκπροσώπους των αποστράτων. Κατά την εν λόγω συνάντηση  παραδέχτηκε ότι οι περικοπές των μισθών και συντάξεων των στρατιωτικών ήταν άδικες και δεσμεύτηκε ότι ένα μεγάλο μέρος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα διατεθεί για τη μερική αποκατάστασής τους. Οι αφελείς εκπρόσωποί μας  πανηγύριζαν τότε, τόσο για την επιδαψιλευθείσα τιμή να ακούσει τα αιτήματά μας ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας , όσο και για τη διαβεβαίωσή του να αποκαταστήσει, μερικώς έστω, την αδικία.

Το αποτέλεσμα; Μηδέν. Όχι μόνο δεν διετέθη ούτε ένα ευρώ για την αποκατάσταση της αδικίας, αλλά και όταν η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας να χαρακτηρίσει τις περικοπές του νόμου 4093/12 αντισυνταγματικές, του έλυνε τα χέρια, ώστε να επανορθώσει την αδικία, ο κ. Σαμαράς, εν γνώσει του ότι παρανομεί, εφήρμοσε την απόφαση του ΣτΕ  στο ακέραιο μεν για τους δικαστικούς, κατά το ήμισυ δε για τους..υψηλόμισθους «ένστολους», όπως απαξιωτικά  μας αποκαλούσε. Αυτό θα πει πολιτική εντιμότητα, συνέπεια, νομιμότητα, δικαιοσύνη, ίση μεταχείριση και παράδειγμα υπεύθυνου αρχηγού.

7. Η επτάμηνη παρένθεση  Τσίπρα- Καμμένου

Προφανώς κανείς από τα στελέχη των Ε.Δ. δεν έτρεφε ελπίδες για τη φροντίδα «της αριστερής κυβέρνησης»  του κ. Τσίπρα στους στρατιωτικούς. Αυτό όμως δε τον εμπόδιζε να ακολουθήσει την πεπατημένη , γνωστού όντος ότι « το τάξιμο δεν χαλάει σπίτια» και να υποσχεθεί την πλήρη εφαρμογή της αποφάσεως του ΣτΕ. Δυστυχώς για μια ακόμη φορά μείναμε « στις αγαθές προθέσεις», για να επιβεβαιωθεί απολύτως ο κανόνας « όλοι ίδιοι είναι».

Κλείνοντας θέλομε να διαβεβαιώσουμε τους αναγνώστες αυτού του σημειώματος ότι στόχος του δεν είναι  να δώσει «κατευθυντήριο γραμμή ψήφου» για τις επικείμενες εκλογές. Μοναδικός και άδολος στόχος  είναι να καταδείξει ότι όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, ακόμη και τα μικρότερα , τα οποία υπό τις σημερινές συνθήκες κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων, είναι εν δυνάμει κόμματα εξουσίας, υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια, ποντάροντας στην ανίατη αφέλεια και  την ευπιστία του λαού μας. Και το ερώτημα που προκύπτει αβιάστως είναι το εξής. Δεν αποτελεί παιδική αφέλεια να πιστεύει κανείς όλους εκείνους που επί μισό αιώνα τον κοροϊδεύουν; Η απάντηση είναι ασφαλώς ναι. Αλλά τότε τι κάνουμε; Θα ρωτήσει κάποιος. Απλούστατα . Όσο η κατάσταση της χώρας παραμένει κρίσιμος επιλέγουμε το μη χείρον. Άλλωστε όποιο κόμμα κι αν εκλεγεί  πρώτο, κι όποια κυβέρνηση  κι αν σχηματισθεί,  είτε με κορμό τη Ν.Δ. , ή  με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, το πρόγραμμα των Βρυξελλών θα εφαρμόσει. Αυτή δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια, μας αρέσει, ή όχι.