Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΤΑΛΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Του Επγού (Ι) ε.α. Γεωρ. Β. Κασσαβέτη
τ. Δ/ντος Συμβ. Εν. Απ/των Αξ/κών Αεροπορίας 

Σε ένα ευνομούμενο κράτος όλοι οι πολίτες απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα και έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις έναντι του κράτους. Το ατομικό αυτό δικαίωμα, το οποίο κατοχυρώνεται και στο άρθρο 4 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος του 1975,  μεταξύ άλλων, σημαίνει και ότι όλοι οι απασχολούμενοι στο δημόσιο και δεν εκτελούν χειρωνακτική εργασία καλούνται «δημόσιοι υπάλληλοι» και οι μεταξύ τούτων εκτελούντες ομοειδή εργασία και έχοντες τα ίδια προσόντα και τον ίδιο χρόνο προϋπηρεσίας αμείβονται με τις ίδιες αποδοχές.

            Δυστυχώς ό,τι στον........

υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο θεωρείται αυτονόητο, στη χώρα μας παραμένει ζητούμενο. Στην  Ελλάδα η συνταγματικά κατοχυρωμένη ισότητα των Ελλήνων πολιτών καταλύεται από το ίδιο το Σύνταγμα και συγκεκριμένα στις διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 88, στις οποίες οι δικαστικοί , εν αντιθέσει προς τους λοιπούς δημοσίους υπαλλήλους, ορίζονται ως «δημόσιοι λειτουργοί» και  «οι αποδοχές τους είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους».

            Αναζητώντας την έννοια « του λειτουργήματος» στα πιο έγκυρα λεξικά της γλώσσας μας δεν βρήκαμε τίποτε διαφορετικό από την εξής ερμηνεία. «Λειτούργημα είναι  η δημόσια υπηρεσία που ασκείται υπέρ του κοινού συμφέροντος και της πολιτείας». Κατόπιν τούτου αβιάστως δημιουργείται το ερώτημα. Από τη στιγμή που η υπηρεσία τόσο των Δικαστικών, όσο και των Γιατρών του ΕΣΥ, των Εκπαιδευτικών, των Αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, ως και των άλλων κατηγοριών των απασχολουμένων στο δημόσιο τομέα υπαλλήλων « ασκείται υπέρ του κοινού συμφέροντος και της πολιτείας», προς τι ο επαχθής και μειωτικός διαχωρισμός των μεν ως «λειτουργών», και των δε ως «υπαλλήλων»; Αλλά και πλέον τούτου δεν συνιστά κραυγαλέα ανισότητα και σκανδαλώδη πρόκληση η επιλεκτική πρόβλεψη της διατάξεως της παρ.2 του άρθρου 88 του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία μεταξύ όλων των υπαλλήλων του δημοσίου μόνο «οι αποδοχές των δικαστικών είναι ανάλογες του λειτουργήματός τους»; Αναμφιβόλως η επαίσχυντος αυτή διάταξη , την οποία κάποιοι δολίως φύτεψαν στο άρθρο 88 του Συντάγματος είχε ένα και μοναδικό στόχο. Να κατοχυρώσει συνταγματικά, ώστε να μη μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα , την προνομιακή μισθολογική πρωτοκαθεδρία των εν λόγω υπαλλήλων.

            Η προαναφερθείσα, συνταγματικώς κατοχυρωμένη , μισθολογική ανισότητα είναι προφανέστατα η πλέον κραυγαλέα, αλλά όχι και η μοναδική. Δυστυχώς το διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα δημιούργησε σωρεία τέτοιων ανισοτήτων και αδικιών, μεταξύ των απασχολουμένων στο δημόσιο, σε τέτοιο μάλιστα σημείο, ώστε οι μισθολογικές αμοιβές να μην συναρτώνται καν με τα προσόντα του υπαλλήλου, την επιτελούμενη εργασία και τον χρόνο προϋπηρεσίας του, αλλά με την εγγύτητα και την πρόσβασή του στα κέντρα ασκήσεως της εξουσίας. Έτσι εξηγείται :

            α. Γιατί οι 1350 περίπου υπάλληλοι της Βουλής , πολλοί των οποίων είναι «πτυχιούχοι» Λυκείου, αμείβονται με διπλάσιες αποδοχές από τον παρία του ελληνικού δημοσίου Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων της Χώρας, λαμβάνουν σύνταξη στα 29 χρόνια υπηρεσίας, γιατί η δουλειά τους υπάγεται στα υπέρ-βαρέα  και ανθυγιεινά επαγγέλματα, παίρνουν συνταξιοδοτούμενοι περί τις 250.000 ευρώ εφ’ άπαξ ,έναντι 50-60.000 ευρώ που παίρνουν όλοι οι υπόλοιποι κ.α.

            β. Γιατί οι περιούσιοι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών διαφοροποιούνται μισθολογικά έναντι όλων των λοιπών συναδέλφων τους στα υπόλοιπα υπουργεία.

            Οι ως άνω σκανδαλώδεις μισθολογικές διαφοροποιήσεις άφησαν εμβρόντητους τους εκπροσώπους των δανειστών, από τις πρώτες κιόλας επιθεωρήσεις τους στη χώρα μας, σε σημείο να απαιτήσουν εξορθολογισμό, με καθιέρωση ενιαίου μισθολογίου για όλους τους παρέχοντες ομοειδή εργασία στο δημόσιο. Τι να σου κάνουν όμως οι συμφωνίες με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν το πολιτικό σύστημα είναι σαθρό και διεφθαρμένο και τη μια στιγμή υπογράφει και την άλλη πριν καλά- καλά στεγνώσει το μελάνι , καταστρατηγεί ό,τι υπέγραψε. Δεν είναι υπερβολή να γραφεί ότι σε κάθε μέτρο που επιβάλλεται από τους δανειστάς, το φαύλο πολιτικό μας σύστημα εφευρίσκει αμέσως το αντίμετρο, για να το ακυρώσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εξής. Ενώ  λίγες μόνο ημέρες μας χωρίζουν από την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου στο δημόσιο, ο Υπουργός Οικονομικών με μια εκπρόθεσμη τροπολογία, σε ένα άσχετο νομοσχέδιο, έδωσε αύξηση σε 186, ήδη μισθολογικά προνομιούχους εφοριακούς υπαλλήλους 800 ευρώ μηνιαίως !!!

            Διερωτώμεθα ειλικρινά, πως ένας υπεύθυνος υπουργός δεν αντιλαμβάνεται ότι η χειρονομία του αυτή αντίκειται στην αρχή της ίσης μεταχειρίσεως, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για διεκδικήσεις και από άλλες κατηγορίες υπαλλήλων του δημοσίου και σε τελική ανάλυση, εν μέσω ενός τόσο ασφυκτικού δημοσιονομικού περιορισμού, σηματοδοτεί το ξήλωμα μιας σημαντικής για τη λειτουργία του κράτους μεταρρυθμίσεως, προτού καλά- καλά ολοκληρωθεί. Με τέτοιες και τόσο ανεύθυνες ενέργειες υπουργών είναι ποτέ δυνατόν η Χώρα μας να βγει από την κρίση; Χλωμό φαίνεται.