ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ ΑΣΚΟΠΟ, ΑΝΩΦΕΛΟ ΚΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ.

Του Επισμηναγού (Ι) ε.α.
Γεωρ. Β. Κασσαβέτη

            Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι γενναιότητα , πέραν της ανδρειοσύνης, σημαίνει και ευγενική καταγωγή. Κατ’ επέκτασιν ευγενική καταγωγή σημαίνει πίστη στις παραδοσιακές αξίες του έθνους και κυρίως του πατριωτισμού και της εθνικής αξιοπρέπειας. Θεωρητικά λοιπόν, όσοι ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, πέραν της γενναιότητος να απορρίψουν τις ιταμές προτάσεις των δανειστών, υπερασπίστηκαν και την εθνική μας αξιοπρέπεια.

            Χρησιμοποιήσαμε προηγουμένως τη λέξη , θεωρητικά, διότι στην πράξη τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Πρώτον γιατί , εξ’ όσων απεκαλύφθη από τις αρμόδιες εταιρίες δημοσκοπήσεων, εκείνοι που ψήφισαν «όχι» δεν ήσαν ούτε οι πλέον γενναίοι, ούτε οι έχοντες ευγενική καταγωγή, αλλά........

οι ανήκοντες στα πλέον πτωχά λαϊκά στρώματα. Εκείνοι δηλαδή που δεν είχαν να χάσουν τίποτε. Δεύτερον, σε όσους ψήφισαν «όχι» συμπεριλαμβάνονται τόσο εκείνοι που πίστεψαν στις κραυγαλέες  και εξωπραγματικές εξαγγελίες του κ. Τσίπρα, ότι « θα σκίσει τα μνημόνια», «θα κάνει τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη» και ότι « με ένα ισχυρό «όχι» θα υπογράψει συμφωνία εντός 48 ωρών», όσο και οι κομπανίες των διεθνιστών δραχμολάγνων  Λαφαζανο-Λαπαβίτσηδων ,ως και των άλλων αστέρων του μαρξιστικού πανθέου ,που απαρτίζουν τον κυβερνητικό θίασο.

            Από το άλλο μέρος όλοι εμείς που ψηφίσαμε «ναι», ούτε από έλλειψη πατριωτισμού και γενναιότητος  πάσχουμε, κι ούτε από το σύνδρομο της φοβίας κατατρυχόμαστε. Η απόφασή  υπαγορεύθηκε από τρείς κυρίως λόγους ήτοι:  Από τον άκρατο ρεαλισμό που μας κάνει να πιστεύουμε, ότι « χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις το φιλάς»,  από τη στοιχειώδη αντίληψή μας  για τον τρόπο  ασκήσεως της εξωτερικής  πολιτικής και την άρνησή μας να πιστέψουμε στις τερατώδεις ψευδολογίες του κ. Τσίπρα.

            Ό,τι όμως κι αν έγινε πριν  το δημοψήφισμα, έληξε το βράδυ της περασμένης Κυριακής με τις  χαρές και τα πανηγύρια της πλατείας Συντάγματος. Θα ρωτήσουμε λοιπόν  τον κ. Τσίπρα  ευθέως, και οι περιστάσεις απαιτούν μια ειλικρινή και γενναία απάντηση, τα εξής. Ήταν απαραίτητο διαπραγματευτικό εργαλείο το δημοψήφισμα; Κι ακόμη το υψηλό ποσοστό του «όχι» ενίσχυσε  την διαπραγματευτική ικανότητά του ; Κατά την άποψή μας ούτε το δημοψήφισμα χρειαζόταν, κι ούτε το πράγματι υψηλό ποσοστό του «όχι» ενίσχυσε τη διαπραγματευτική του φαρέτρα. Αντίθετα μάλιστα και τα δύο εξόργισαν  και τους ελάχιστους εναπομείναντες φίλους της χώρας, όπως απεδείχθη κατά τις διεξαγόμενες ήδη συζητήσεις στο euro group. 
Και ιδού διατί.

            α. Ως  γνωστόν, βάση των νέων ελληνικών προτάσεων στο  euro group απετέλεσαν οι τελευταίες,  πριν το δημοψήφισμα, προτάσεις του προέδρου της Κomission  κ. Γιούγκερ. Γεννάται λοιπόν το εύλογο ερώτημα.  Αφού οι προτάσεις Γιούγκερ προσεφέροντο για συζήτηση , ποιος ο λόγος διεξαγωγής του δημοψηφίσματος;  Αλλά και πέραν αυτού δημιουργείται, προκειμένω,  το  παράδοξο, η  ελληνική πλευρά να προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις με τις προτάσεις  Γιούγκερ, οι οποίες όμως απερρίφθησαν πανηγυρικά απ’ το δημοψήφισμα.

            β. Εξ’ άλλου το ότι το υψηλό ποσοστό του «όχι» δεν ενίσχυσε καν τη διαπραγματευτική δύναμη του πρωθυπουργού αποδεικνύεται  περίτρανα  εκ του γεγονότος, ότι στις αποσκευές του κ. Τσίπρα προς τις Βρυξέλλες δεν συμπεριελήφθη το υψηλό ποσοστό του «όχι», αλλά η συναίνεση των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως.

            Εκ των παραπάνω αβιάστως προκύπτει ότι το δημοψήφισμα ήταν ένα ακόμη ολέθριο λάθος της κυβερνήσεως , το οποίο , πέραν των επιζημίων συνεπειών του στις διενεργούμενες διαπραγματεύσεις, απέδειξε πως κανένα ελληνικό κόμμα δεν είναι όσο απαιτούν οι περιστάσεις , πατριωτικό. Διότι « πατριωτισμός- κατά τον στρατηγό Σάρλς Ντε Γκώλ- είναι να τοποθετείς το συμφέρον της χώρας σου πάνω από το δικό σου».

 Βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε πως πέραν των ως άνω, το δημοψήφισμα είχε και δύο αναπάντεχα ευεργετικές επιπτώσεις. Πρώτη ήταν η παραίτηση του υπουργού οικονομικών κ. Βαρουφάκη, ο οποίος είχε δηλώσει ότι θα παραιτηθεί μόνο σε περίπτωση που πλειοψηφήσει το «ναι» και ο οποίος ομολογουμένως αποτελούσε το μεγαλύτερο βαρίδι της κυβερνήσεως. Και δεύτερη η δρομολογηθείσα αλλαγή ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Ειδικότερα η περίπτωση του κ. Βαρουφάκη δεν νομίζουμε να έχει προηγούμενο στην νεώτερη ελληνική ιστορία. Η επιδειξιομανία, η οίηση, η έπαρση, η αδολεσχία , η προχειρότητα και η αχαρακτήριστη ανευθυνότητα ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του  αποπεμφθέντος τέως υπουργού. Θεωρούμε δε εγκληματική ανευθυνότητα ένας  υπουργός  ευρωπαϊκής χώρας, να κατηγορεί τους ευρωπαίους ομολόγους του , με τους οποίους υποτίθεται συνεργαζόταν για την επίτευξη συμφωνίας  για το μέλλον της χώρας, ως τρομοκράτες.

            
Βέβαια ό γέγονε, γέγονε. Και το μεγάλο πρόβλημα σήμερα   δεν είναι πως  οι γενναίοι οπαδοί του «όχι» θα διαχειρισθούν το γεγονός ότι, παρά την εκπλήρωση του δικού τους χρέους « η συμφωνία δεν υπεγράφει εντός 48 ωρών», ότι η  καλύτερη συμφωνία που μπορεί να φέρει σήμερα ο κ. Τσίπρας είναι αυτή που εκείνοι απέρριψαν στο δημοψήφισμα, και τέλος ότι τα μνημόνια, όχι μόνο δεν θα σχιστούν, αλλά θα επανακάμψουν  δριμύτερα .

Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση δύσκολα θα μπορέσει να καταλήξει σε μια συμφωνία, με κίνδυνο η χώρα να βρεθεί εκτός , όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και από την ευρωζώνη γενικότερα. Δυστυχώς οι διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες δεν βαίνουν καθόλου καλά  για τη χώρα μας και πολύ φοβόμαστε ότι μέχρι το τέλος αυτής της εβδομάδος κρίνεται  το ευρωπαϊκό μέλλον της. Εκεί που έφτασαν σήμερα τα πράγματα δεν νομίζουμε να υπάρχει Έλληνας που να πιστεύει  ότι ο κ. Τσίπρας θα φέρει συμφωνία καλύτερη εκείνης που μας προσέφεραν οι δανεισταί μας πριν το δημοψήφισμα. Η ευχή όλων είναι  να φέρει τουλάχιστον μια συμφωνία και να αποφύγει το απευκταίο, απ’ τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ,Grexit.