ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΕΡΟΠΟΡΩΝ « Η σκευωρία καταρρέει»

Του Επισμηναγού (Ι) ε.α.  Γεωρ. Β. Κασσαβέτη

            

Κύριε Διευθυντά,

            Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο την ιστορία την γράφουν οι νικηταί. Κατ’ εξαίρεση στη χώρα μας την γράφουν οι ηττημένοι, όπως φυσικά τους συμφέρει. Έτσι ακόμη και γεγονότα  τα οποία έλαβαν χώρα σχετικά πρόσφατα, διαστρεβλώνονται σε τέτοιο σημείο, ώστε και αυτοί που τα έζησαν να προβληματίζονται μήπως δεν τα θυμούνται σωστά.

            Ειδικότερα το θέμα της «δίκης των αεροπόρων» και της αυτομολίας στην.........

Αλβανία του Δοκίμου Εφέδρου Χειριστού της Σχολής Αεροπορίας Νίκου Ακριβογιάννη τον Απρίλιο του 1952, με το οποίο ασχολήθηκε η εφημερίδα σας στο Κυριακάτικο φύλλο της 2 Οκτωβρίου έχει ταλανίσει τη χώρα για περισσότερο από μισό αιώνα. Δεν αντιλαμβανόμαστε λοιπόν τη σκοπιμότητα της σημερινής έρευνας όταν τα στοιχεία παραμένουν τα ίδια. Διότι έτσι επιβεβαιώνεται η ρήση του Βίσμαρκ « ποιος να πιστέψει την ιστορία, όταν για πράγματα που έγιναν μόλις χθες λέγονται τόσα ψέματα».

Αναλυτικότερα :

            α. Δεν δικαιολογείται από την επικρατούσα τότε κατάσταση, κατά την οποία η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία προσπαθούσε να πείσει τους Αμερικανούς να εφοδιάσουν την Ελληνική Αεροπορία με σύγχρονα αεριωθούμενα αεροσκάφη και εύρισκε εμπόδια από την Αγγλική Αποστολή , η οποία επικαλείτο την κομμουνιστική διάβρωση της τότε ΕΒΑ, ο Διοικητής της Σχολής Αεροπορίας να σαμποτάρει την εθνική αυτή προσπάθεια, εξαναγκάζοντας ένα μαθητή  Ίκαρο να αυτομολήσει στις τάξεις του εχθρού, εκτός αν και ο ίδιος ήτο κομμουνιστής…

            β. Αν πράγματι ο επίορκος αυτός διοικητής είχε σχεδιάσει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν θα το ανέθετε σε ένα τόσο άπειρο μαθητή αεροπόρο, ο οποίος στο εκπαιδευτικό στάδιο που βρισκόταν δεν ήτο σε θέση να εκτελέσει ένα τόσο μακρινό ναυτιλιακό ταξίδι, το οποίο απαιτούσε άρτια γνώση ανάγνωσης χάρτου και ενδεχομένως πτήση δι’ οργάνων, την οποία δεν είχε διδαχθεί ο μαθητής. Εκ των ως άνω αβιάστως προκύπτει ότι κάποιος πιο έμπειρος χειριστής συνόδευσε τον αυτομολήσαντα. Περί αυτού όμως η έρευνα αιδημόνως σιωπά.

            γ. Από την επιστολή που απέστειλε στους γονείς του ο Ακριβογιάννης  λίγες ημέρες προ της φυγής του στην Αλβανία αποδεικνύεται, ότι για τους λόγους της φυγάδευσής του θα τους ενημέρωνε σύντομα ο φίλος του Φάνης (Τσώκος). Όταν όμως μετά τη φυγή του Ακριβογιάννη ο πατέρας του παρέδωσε την επιστολή στον επιτελή της Σχολής Επισμηναγό Κων. Χατζηλάκο και ο Φάνης Τσώκος οδηγήθηκε στην ανάκριση,  ομολόγησε ότι η φυγάδευση του νεαρού Ικάρου απεφασίσθη και προετοιμάσθηκε στο φροντιστήριο του καθηγητή Δαρδάνη .

            δ. Από την επιστολή του Ακριβογιάννη προς τον «σύντροφο» Ενβέρ Χότζα, η οποία εγράφη  στις φυλακές των Τιράνων στις 15 Απριλίου  1952, λίγες ημέρες μετά την άφιξή του στην Αλβανία, την οποία δημοσιεύει η εφημερίδα σας,  ευθέως προκύπτει ότι ο αυτομολήσας ήταν ένας συνειδητοποιημένος κομμουνιστής, ο οποίος αφ’ ενός μεν ομολογούσε ότι «ξεφεύγοντας από τη  ζώνη του  Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και σταθμεύοντας σε Αλβανικό έδαφος τελείωσα το πρώτο μέρος του σχεδίου μου», αφ’ ετέρου δε ζητούσε  «την άμεση προώθησή του στο Δημοκρατικό Στρατό ή στη Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ελλάδας (τη λεγόμενη κυβέρνηση του βουνού). Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορεί να κάνει αυτό η Αλβανική Κυβέρνηση, ζητώ να με φέρει σε επαφή( να με προωθήσει) με τις Σοβιετικές Στρατιωτικές Αρχές ως τις 12.4.52». Και η επιστολή του Ακριβογιάννη, η οποία σύμφωνα με το συμπέρασμα της υποτιθέμενης έρευνας αποδεικνύει την «κατάρρευση της σκευωρίας» τελειώνει ως εξής. « Και τόνισα πολλές φορές ότι οι υπηρεσίες που μπορώ να προσφέρω είναι πολύτιμες….. Με εγκάρδιους συντροφικούς και επαναστατικούς χαιρετισμούς Νίκος Ακριβογιάννης».

            Τελειώνοντας κ. Διευθυντά εκφράζω την εύλογη απορία μου. Που έγκειται η σκευωρία και από ποιο μέρος της ερεύνης προκύπτει ότι αυτή κατέρρευσε; Δεν είναι ιεροσυλία να αποκαλείται «σκευωρός» ο αείμνηστος Αρχηγός της τότε ΕΒΑ Εμμανουήλ Κελαϊδής, ο οποίος αναμόρφωσε μια κατεστραμμένη Αεροπορία ελικοφόρων αεροσκαφών, σε σύγχρονη αεροπορική δύναμη αεριωθουμένων αεροσκαφών, επειδή η πολιτική σκοπιμότητα άλλα επέβαλε; 

Αλλά και κάτι γενικότερο.

            α. Διαμαρτύρονται οι Έλληνες κομμουνισταί για τις διώξεις, τις εξορίες, τις φυλακίσεις, αλλά και μερικές αδικίες οι οποίες προφανώς έγιναν. Δεν μας λένε όμως με τι μέσα θα έπρεπε να προστατευθούν τα υπέρτατα αγαθά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, τα οποία οι ίδιοι  επί έξι ολόκληρα χρόνια (1944-1949) απειλούσαν;

            β. Με το νόμο 1378/1983, ο οποίος, ως μη όφειλε, κρίνει αμετάκλητη απόφαση δικαστηρίου, αποκαλώντας τους αποκαθισταμένους αεροπόρους « αθώα θύματα ψευδών κατηγοριών», αποκαταστάθηκαν  « νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, όλοι οι αναμεμειχθέντες στην «υπόθεση των αεροπόρων». Με τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1974 αμνηστεύθηκαν de jure όλοι οι διαπράξαντες το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας κατά την ανταρσία 1946-1949, οι οποίοι κατά το νόμο έπρεπε να εκτελεσθούν ή να πεθάνουν στη φυλακή. Τέλος με το νόμο1863/1989 συνταξιοδοτήθηκαν όχι μόνο όσοι συμμετείχαν  στο Δημοκρατικό Στρατό, αλλά και οι άμαχοι σύντροφοί τους που τους ακολούθησαν και μάλιστα με τη μαρτυρία δύο απλών μαρτύρων.

            Με δεδομένο λοιπόν ότι δεν υπάρχει σήμερα αριστερός στη χώρα αυτή που να μην έχει «δικαιωθεί», με εύλογο παράπονο ερωτώ.     Εναντίον των πολιτών της συντηρητικής παρατάξεως δεν έγιναν αδικίες, προκειμένου να υπηρετηθούν κομματικά συμφέροντα, ή πολιτικές σκοπιμότητες; Στο ανελέητο πογκρόμ της μεταπολιτεύσεως, όπου μόνο από τον κλάδο των Ενόπλων Δυνάμεων εκδιώχθηκαν με συντάξεις πείνας χιλιάδες αξιωματικοί, κοντά στα ξερά δεν κάηκαν καθόλου και μερικά χλωρά; Η αείμνηστη εκδότις της έγκριτης «Καθημερινής» καυτηρίασε το φαινόμενο του καννιβαλισμού της Μεταπολίτευσης  με τον επιτυχέστατο χαρακτηρισμό  «χουντικός είναι ο άνθρωπος του οποίου τη θέση επιβουλεύεται κάποιος άλλος». Επ’ αυτού όμως δεν είδαμε καμιά έρευνα μέχρι τώρα. Φαίνεται ότι η αδικία είναι συνώνυμη της Αριστεράς. Κρίμα.