ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

ΚΡΑΤΟΣ ΕΝ ΚΡΑΤΕΙ

Του Επισμηναγού (Ι) 

ε.α. Γεωρ. Β. Κασσαβέτη

            Τη δόξα των γνωστών ανεξαρτήτων πόλεων κρατιδίων Βατικανού, Αγίου Μαρίνου και Μονακό φαίνεται ότι ζήλωσαν τα δικά μας Εξάρχεια. Με μόνη ειδοποιό διαφορά ότι τα μεν πρώτα λειτουργούν νομίμως και βάσει των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, ενώ το ανεξάρτητο κράτος των Εξαρχείων λειτουργεί βάσει των κανόνων που επιβάλλει η Αλβανική Μαφία και οι Αντιεξουσιαστές, οι οποίοι το διαφεντεύουν.

            Για την ιστορία αναφέρομε ότι τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή στο κέντρο των Αθηνών. Η ονομασία της οφείλεται στον εκ Κονίτσης ορμώμενο Ηπειρώτη............

Βασίλειο Έξαρχο, ο οποίος στα τέλη του 19^ου αιώνος άνοιξε το πρώτο παντοπωλείο (μπακάλικο) στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Σόλωνος. Η περιοχή ήταν γνωστή και ως «πιθαράδικα», διότι εκεί ήταν η υπαίθρια αγορά πιθαριών, λόγω της γειτνιάσεώς της με το λατομείο Πινακώτα, το οποίο βρισκόταν στο λόφο Στρέφη και απ’ το οποίο εξαγόταν η πρώτη ύλη για την κατασκευή τους.

Η περιοχή, μετά την απελευθέρωση της χώρας από τον τουρκικό ζυγό και την μεταφορά της πρωτεύουσας του κράτους στην Αθήνα, απετέλεσε προάστιο, στο οποίο στεγάζοντο οι εργατοτεχνίτες που απασχολούντο με την ανοικοδόμησή της. Η εγγύτητά της  τόσο με το Πανεπιστήμιο Αθηνών, όσο και με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απετέλεσε πόλο έλξεως για τη διαμονή πολλών ανθρώπων  των γραμμάτων, της τέχνης και της πολιτικής, όπως ο Βενέζης, ο Γύζης, ο Λαπαθιώτης, η Βέμπο, η Παξινού, ο Τσαλδάρης κ.α.

Για τη συμπλήρωση της ιστορίας της περιοχής πρέπει να προσθέσουμε και τα ακόλουθα, τα οποία αποτελούν προοίμια της σημερινής καταστάσεως των Εξαρχείων. Με επίκεντρο τα Εξάρχεια και με αφορμή δηλώσεις του τότε υπουργού εξωτερικών Αλεξάνδρου Ραγκαβή, ότι «πρέπει να προτιμώνται τα εγχώρια προϊόντα», ξέσπασαν οι μεγάλες διαδηλώσεις το 1859,γνωστές και ως «σκιαδικά». Στους δρόμους της συνοικίας θα λάβει χώρα και η μεγάλη εξέγερση των φοιτητών το 1901,με αφορμή τη μετάφραση του ευαγγελίου στη δημοτική. Τέλος στον ίδιο χώρο θα λάβει χώρα η μεγάλη διαδήλωση των φοιτητών, εναντίον των κατακτητών το 1942, με μάρτυρα τον Δημήτριο Κωνσταντινίδη, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973 κ.α.

Βέβαια η σημερινή κατάσταση των Εξαρχείων δεν έχει καμιά ομοιότητα με κάθε προηγούμενη. Τα Εξάρχεια εδώ και πολλά χρόνια αποτελούν κυριολεκτικά άβατο για τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους. Τύποις η περιοχή ανήκει στην αρμοδιότητα της ελληνικής πολιτείας, ενώ στην πραγματικότητα τον πλήρη έλεγχό της ασκούν οι παρακρατικές ομάδες των αντιεξουσιαστών και της μαφίας, οι οποίες ερήμην της Ελληνικής Αστυνομίας, αγωνίζονται για την πρωτοκαθεδρία του ελέγχου της περιοχής. Το ότι το κράτος έχει παντελώς απολέσει τον έλεγχο αποδεικνύεται από τα εξής.

α. Παραδοσιακοί κάτοικοι της περιοχής μετακομίζουν σε ασφαλέστερες περιοχές και ιστορικά στέκια εστιάσεως ή πολιτισμού κλείνουν.

β. Η διοίκηση των ΕΛΤΑ απεφάσισε να βάλλει λουκέτο στο υποκατάστημα της οδού Ζαϊμη, λόγω των συνεχών βανδαλιστικών επιθέσεων που δέχεται τελευταία.

γ. Ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών διέκοψε όλα τα δρομολόγια που διέρχονται από την πύλη του Πολυτεχνείου κατά τις Παρασκευές και τα Σάββατα, γνωστού όντος ότι από τις αρχές του 2016 οι Οδικές Συγκοινωνίες έχουν χάσει από εμπρησμούς πέντε(5) τρόλεϊ και ένα(1) λεωφορείο.

δ. Το 35^ο Δημοτικό Σχολείο από εξαθέσιο πρόκειται να γίνει τετραθέσιο, διότι οι μαθητές σταδιακά το εγκαταλείπουν.

ε. Τέλος και μόνο ο υπάρχων προβληματισμός του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας να μεταφέρει το επί της οδού Καλλιδρομίου Αστυνομικό Τμήμα σε ασφαλέστερο μέρος, τα λέει όλα. Και πώς να αισθάνεται αναγκαίο και ασφαλές ένα Αστυνομικό Τμήμα, όταν μόνο για τη φύλαξή του χρειάζεται τη μισή δύναμη του προσωπικού του;

Αναμφιβόλως ο έλεγχος του κράτους στη άλλοτε όμορφη συνοικία έχει χαθεί οριστικά και κατά την άποψή μας αμετάκλητα. Στην περιοχή δρα αντάρτικο πόλεων και πολιτοφυλακή, η οποία μετά την εκδίωξη της Αστυνομίας έχει επιβάλλει τους κανόνες της. Επί πολλά χρόνια την εξουσία στην περιοχή μονοπωλούσαν οι αντιεξουσιαστές. Και όπως είναι φυσικό την απουσία του κράτους δεν μπορούσε να αφήσει ανεκμετάλλευτη η Αλβανική Μαφία , η οποία  διακινεί ελευθέρως πάσης φύσεως ναρκωτικά. Η συμβίωση και των δύο αυτών ετερόκλητων ομάδων δεν φαίνεται και τόσο συμβατή, όπως απέδειξε η δολοφονία του Αιγύπτιου εμπόρου ναρκωτικών υπό το ψευδώνυμο «Χαμπίμπι» την 7^η Ιουνίου. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ποια από τις δύο παρακρατικές συνιστώσες, οι οποίες διαφεντεύουν την περιοχή θα επικρατήσει, αλλά πως το κράτος θα την εντάξει και πάλι υπό τον έλεγχό του. Διότι πέραν του γεγονότος της παντελούς υποβάθμισής της από οικονομικής απόψεως, το φαινόμενο αποτελεί όνειδος για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, όπως βαυκαλιζόμαστε να το αποκαλούμε.

Το ερώτημα λοιπόν που απασχολεί σήμερα κάθε έλληνα πολίτη, από εκείνους που αγαπούν πραγματικά την πατρίδα και νοιάζονται για την εικόνα του κράτους είναι το εξής. Υπό τις παρούσες συνθήκες είναι εφικτή η εξάλειψη του τριτοκοσμικού αυτού φαινομένου και η αποκατάσταση της εννόμου τάξεως στην εν λόγω περιοχή; Κατά την ταπεινή μας άποψη, όχι. Και εξηγούμεθα διατί. Το αυτόνομο κρατίδιο των Εξαρχείων δεν αποτελεί προϊόν παρθενογέννεσης, αλλά εσφαλμένης πολιτικής όλων συλλήβδην των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, οι οποίες έχουν παρερμηνεύσει την έννοια της δημοκρατίας. Δυστυχώς η νοοτροπία αυτή έχει διαποτίσει ένα μεγάλο μέρος όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της δημόσιας ζωής.

 Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδίδουν τη δημιουργηθείσα κατάσταση στην ολιγωρία της Αστυνομίας. Λησμονούν προφανώς ότι η Ελληνική Αστυνομία δεν αποτελεί ένα ανεξάρτητο και αυτεξούσιο κρατικό όργανο, αλλά ένα φορέα ο οποίος δρα κατ’ εντολή της εκάστοτε κυβερνήσεως. Τι να κάνει λοιπόν η Αστυνομία όταν η πολιτική ηγεσία χαϊδεύει τους παραβάτες του νόμου και αυτούς που εκείνη συλλαμβάνει τη μια ημέρα τους βρίσκει απέναντί της την επομένη;

Είναι ποτέ δυνατόν να λυθεί το πρόβλημα των Εξαρχείων όταν ο εκπρόσωπος τύπου του κυβερνώντος κόμματος δηλώνει δημοσίως ότι  «η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία κανονικοποίησης των καταλήψεων στέγης», που σημαίνει πως κάθε άστεγος θα μπορεί να καταλαμβάνει οποιοδήποτε ακατοίκητο δημόσιο κτίριο, χωρίς να παρανομεί; Πιστεύει κανείς ότι η Αστυνομία μπορεί να επιβάλλει την τάξη, όταν ο ίδιος εκπρόσωπος του κακή τη μοίρα κυβερνώντος κόμματος, μετά τη σύλληψη των γνωστών κακοποιών Κων. Σακκά και Μάριου Σεϊσίδη δηλώνει « ή δείχνουμε αλληλεγγύη στους συντρόφους ακόμα κι όταν παρανομούν, ή απλά ζητάμε δίκαιη δίκη», που σε απλά ελληνικά σημαίνει ή δεν τους παραπέμπουμε σε δίκη ή  τους παραπέμπουμε και «ως λαϊκούς αγωνιστές» τους αθωώνουμε.

Μπορεί απ’ τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξει μια εμπεδωμένη από χρόνια πρακτική, η οποία εκφράζεται δημοσίως από καθηγητές πανεπιστημίου, όπως εκείνη του Γραμματέα των διδασκόντων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ότι « Ο νόμος δεν αποτελεί θέσφατο. Κρίσιμο στοιχείο για τους μη εφαρμοστές των νόμων, ή τους παρανομούντες είναι η κοινωνική νομιμοποίηση που τυγχάνουν οι πράξεις τους. Κοινωνικοί νομιμοποίηση που έχουν πολύ ευρεία οι τεχνικοί της ΔΕΗ που αρνούνται να κόψουν το ρεύμα σ’ αυτούς που δεν πληρώνουν- και μη μας πει ο κ. καθηγητής ότι οι τεχνικοί της ΔΕΗ ξέρουν ποιοι πράγματι δεν μπορούν να πληρώσουν- . Κοινωνική νομιμοποίηση που επίσης έχουν « οι αναρχικοί ρομπέν των αγορών», που παραβιάζουν το νόμο, απαλλοτριώνουν τρόφιμα από SOUPER MARKETS και τα μοιράζουν σε ηλικιωμένους».

Αν λοιπόν κάποιος πιστεύει ότι με το πνεύμα με το οποίο εμβολιάζεται καθημερινά η ελληνική κοινωνία μπορεί να αναστραφεί η σημερινή κατάσταση, ώστε το αυτόνομο καθεστώς των Εξαρχείων να επανενταχθεί  υπό τη δικαιοδοσία του κράτους, ας μας το αποδείξει. Εμείς πάντως παραμένομε απαισιόδοξοι. Μακάρι να διαψευσθούμε.