ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ Ερίζουν για τον ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Η ΧΩΡΑ ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ

ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΕΡΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Του Επισμηναγού (Ι) ε.α.  Γεωργίου Β. Κασσαβέτη

Είναι να θλίβεται κανείς με τα συμβαίνοντα τον τελευταίο καιρό στην ταλαίπωρη χώρα μας. Ενώ δηλαδή η πατρίδα μας βρίσκεται με το ένα πόδι και τυπικά πλέον στη χρεοκοπία και το Grexit - ουσιαστικά έχει ήδη χρεοκοπήσει  προ επταετίας -  οι «ρεβιζιονιστές» του Μαρξισμού, οι οποίοι κακή τη μοίρα κυβερνούν σήμερα τη χώρα,  ερίζουν με τους «ορθόδοξους» του............

ΚΚΕ, σε ποιόν ανήκει ο κατάσκοπος  των Μπολσεβίκων και Κομμουνιστοσυμμορίτης Νίκος Μπελογιάννης.

Ποιος όμως ήταν ο Μπελογιάννης και τι προσέφερε στην πατρίδα, τη δημοκρατία και την ειρήνη, ώστε να αποτελεί περιζήτητο σύμβολο για τα δύο ακραία αριστερά κόμματα της παραπαίουσας χώρας μας, ήτοι τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ; Ας δούμε εν συντομία το βιογραφικό του.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα από εύπορη οικογένεια το 1915. Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά συνελήφθη για κομουνιστική δράση και  φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία. Η κράτησή του στη φυλακή συνεχίστηκε και μετά την κατοχή, μέχρι την απόδρασή του το 1943. Μετά την απελευθέρωση χρημάτισε καθοδηγητής Πελοποννήσου και συνεργάτης του σφαγέα του Μελιγαλά Άρη Βελουχιώτη. Κατά τη διάρκεια του Συμμοριτοπολέμου υπηρέτησε ως Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του «Δημοκρατικού Στρατού», μετά δε την ήττα του στον Γράμμο και στο Βίτσι κατέφυγε, ως πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία.

Τον Ιούνιο του 1950 εστάλλει από τις μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ενώσεως, μαζί με άλλους συντρόφους του  κρυφά στην Ελλάδα, με εντολή να οργανώσει το διαλελυμένο ΚΚΕ και να μεταδίδει κρίσιμες πληροφορίες για τη χώρα στους εντολείς του. Δυστυχώς για τον ίδιο και τους συντρόφους του, περί το τέλος του 1950 συνελήφθησαν υπό των Ελληνικών Αρχών,  με αποτέλεσμα τον Οκτώβριο του 1951 να παραπεμφθούν σε δίκη 92 στελέχη του ΚΚΕ, βάσει του νόμου 509/1947, ο οποίος προέβλεπε ότι το ΚΚΕ αποτελούσε εγκληματική οργάνωση. Με την απόφαση του στρατοδικείου , η οποία εξεδόθη ένα μήνα αργότερα, δώδεκα εκ των στελεχών αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο, πλην ο τότε Πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας ανέστειλε την εκτέλεση της ποινής.

Πριν όμως στεγνώσει το μελάνη της αποφάσεως του στρατοδικείου οι  Ελληνικές Αρχές ανακάλυψαν κατασκοπευτικό δίκτυο, το οποίο διέθετε δύο ασυρμάτους, δια των οποίων στελέχη του ΚΚΕ μετέδιδαν στρατιωτικές πληροφορίες για τη χώρα, από τις περιοχές της Καλλιθέας και  της Γλυφάδας, στις μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ενώσεως. Με τη δραστηριότητα των ασυρμάτων αυτών, μεταξύ των άλλων, είχε εμπλακεί και ο Νίκος Μπελογιάννης.

Οι συμμετασχόντες στην υπόθεση των ασυρμάτων, 29 κατηγορούμενοι, παραπέμφθηκαν σε δίκη τον Φεβρουάριο του 1952, βάσει του νόμου 375/1936 « περί κατασκοπείας», με απόφαση δε του εκτάκτου στρατοδικείου, οκτώ εξ’ αυτών, μεταξύ των οποίων και ο Μπελογιάννης, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Νίκος Μπελογιάννης  μαζί με τους Δημήτριο Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη και Νικόλαο Καλούμενο εκτελέστηκαν  στο Γουδί το πρωί της 30ης Μαρτίου του 1952. Οι υπόλοιποι, στους οποίους δόθηκε χάρη παρέμειναν σε διάφορες φυλακές της χώρας.

Και μετά τη σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή αβιάστως γεννάται το ερώτημα. Προς τι όλη αυτή η πρεμούρα για την ιδιοποίηση του Μπελογιάννη από τα δύο ακροαριστερά κόμματα της χώρας; Γιατί άραγε ο Μπελογιάννης αποτελεί σύμβολο για την Αριστερά; Τα στελέχη της ισχυρίζονται ότι δήθεν τα καταδικασθέντα και εκτελεσθέντα για κατασκοπεία κομμουνιστικά στελέχη, δεν μετέδιδαν στον εχθρό απόρρητες στρατιωτικές πληροφορίες, αλλά πληροφορίες ρουτίνας,  που δημοσιεύοντο και στον τύπο. Προφανώς υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, διότι τις πληροφορίες που διέρρεαν στον τύπο τις συνέλεγε και η πρεσβεία της Σοβιετικής Ενώσεως,  οπότε δεν χρειαζόταν το αποδεδειγμένα χρηματοδοτούμενο από την ξένη υπερδύναμη παράνομο αυτό κατασκοπευτικό δίκτυο.

Η δήθεν άδικη εκτέλεσή του λοιπόν κατέστησε τον Μπελογιάννη σύμβολο για ολόκληρη την Αριστερά; Αλλά τότε γιατί δεν κατέστησαν σύμβολα οι δεκάδες χιλιάδες αδίκως σφαγιασθέντες Έλληνες στρατιωτικοί και πολίτες από τους ομοϊδεάτες του Μπελογιάννη κατά την περίοδο της Κομμουνιστικής ανταρσίας των ετών 1944-1949; Ισχυρίζονται ακόμη ότι ο Μπελογιάννης επέδειξε μοναδική συνέπεια και πίστη στις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Αλλά προς τι αυτή η συνέπεια; Για μια θεωρητικά αταξική κοινωνία, η οποία δημιουργούσε  νομενκλατούρες προνομιούχων, για ένα σύστημα που μοίραζε ισομερώς τη φτώχεια, για μια διακυβέρνηση η οποία εμπεριείχε το στοιχείο της βίας, για ένα πουκάμισο αδειανό και για μια Ελένη που δεν υπήρχε;

Το θλιβερό όμως δεν είναι το τι έγινε τότε, διότι αυτό δεν μπορεί να ανατραπεί, αλλά τι γίνεται σήμερα, όταν η ουτοπία της κομμουνιστικής ιδεολογίας κατέρρευσε παγκοσμίως και μόνο ως ιστορικό μνημείο διατηρείται στη μακρινή Βόρειο Κορέα. Σήμερα λοιπόν σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία, που η χώρα παραπαίει μεταξύ χρεοκοπίας και Grexit, οι ντόπιοι θιασώτες του Μαρξισμού παραμένουν αμετανόητοι και αναζητούν σύμβολα για να κρατήσουν τους εναπομείναντες ψηφοφόρους τους,  προκειμένου να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία. Η δημιουργία του Μουσείου του Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα, ο Ανδριάντας του Βελουχιώτη στη Λαμία, του Σαράφη στο Φάληρο και η μετονομασία οδών προς τιμήν του Χαρίλαου Φλωράκη , αποδεικνύουν την κραυγαλέα υποκρισία των υπολόγων της πολυαίμακτης κομμουνιστικής ανταρσίας 1944-49, από τη μια να επιζητούν τη λήθη κι από την άλλη να προκαλούν υμνώντας και εκθειάζοντας κοινούς εγκληματίες.

Ας δούμε όμως πως περιγράφει τους αγώνες του  ΚΚΕ και συνεπώς και του Μπελογιάννη ένας εκ των καταδικασθέντων εις θάνατον για την υπόθεση της κατασκοπείας, μαζί με τον Μπελογιάννη, ο Φιλάρετος (Τάκης) Λαζαρίδης, ο οποίος έλαβε χάρη την τελευταία στιγμή, στο βιβλίο του « ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ». «Αν οι ευθύνες των αντιπάλων μας είναι μεγάλες – γράφει ο Τάκης Λαζαρίδης - πολύ μεγαλύτερες είναι οι δικές μας. Ευθυνόμαστε για τον Δεκέμβρη, για τον Εμφύλιο και τις εν συνεχεία ασίγαστες όσο και ηλίθιες προσπάθειες να μπάσουμε την πατρίδα στη σοβιετική στρούγκα…. Θυσιάσαμε άσκοπα πολύτιμο κι αναντικατάστατο ανθρώπινο δυναμικό κυνηγώντας την ουτοπία …Ξεχάσαμε πως όποιος δεν διδάσκεται από τα λάθη του είναι υποχρεωμένος να τα επαναλάβει, κι αντί να διδαχθούμε από την ιστορία την αγνοήσαμε προκλητικά και συχνά την κακοποιήσαμε». Και ο Τάκης Λαζαρίδης καταλήγει ως εξής. « Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες του Εμφυλίου, αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον Εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητές του».

Μετά απ’ όλα αυτά τι μπορεί να προσθέσει κανείς.

Υ.Γ.  Κι επειδή μερικοί ευαίσθητοι «δημοκράτες» παθαίνουν υστερία στο άκουσμα των λέξεων «συμμοριτοπόλεμος» και «κομμουνιστοσυμμορίτες» , διότι μ’ αυτές συκοφαντούμε δήθεν τα καλόπαιδα που σήκωσαν τα όπλα κατά της πατρίδος για να την κάνουν Λαϊκή Δημοκρατία, ώστε να έχουμε μόνιμη και πλέρια ελευθερία και δημοκρατία, παρακολουθείστε την τεκμηριωμένη νομική θέση ενός έγκριτου νομικού, ενός καταξιωμένου ανωτάτου δικαστού και ενός, κατά κοινή παραδοχή, δημοκράτη Έλληνα, του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Χρίστου Σαρτζετάκη, όπως αυτή διατυπώθηκε σε επιστολή του προς την εφημερίδα «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ» στις 24 Φεβρουαρίου 1999.

Γράφει λοιπόν ο αδιαμφισβήτητα έγκριτος νομικός και δημοκράτης Πρόεδρος τα εξής σχετικά. « Ακόμη και οι προπαρασκευαστικές πράξεις της συμφωνίας ή της ενώσεως προς διάπραξιν κακουργημάτων συνιστούν κατά τον Ποινικόν Κώδικα (άρθρον 187) το έγκλημα της συστάσεως  συμμορίας. Αφού λοιπόν οι στασιασταί του ΚΚΕ είχαν  συμφωνήσει και ενωθεί για τη διάπραξη των παραπάνω κακουργημάτων της εσχάτης προδοσίας και της προδοσίας της χώρας, χωρίς καμμιά αμφιβολία ήσαν, σύμφωνα με το νόμο, συμμορίτες. Και ως όργανα αποκλειστικώς του ΚΚΕ κομμουνιστοσυμμορίτες, κατά τον χαρακτηρισμό, που όλοι, επίσημος Ελλάς, κόμματα και ελληνικός λαός εχρησιμοποιούσαν τότε».

Αυτή λοιπόν είναι η νομικά τεκμηριωμένη αλήθεια για τους ως άνω όρους, οι οποίοι προκαλούν αλλεργία σε ορισμένους ευαίσθητους, προκατειλημμένους, ή αδαείς.  Όσο για τα περί «Εμφυλίου» που αποτελούσε πάγια ορολογία του ΚΚΕ, ας όψονται οι εμπνευσταί του νόμου 1863/1989 « περί άρσης των συνεπειών του Εμφυλίου Πολέμου», που για λόγους κομματικής σκοπιμότητος  υιοθέτησαν όλα τα διαχρονικά αιτήματα των ηττημένων του συμμοριτοπολέμου και το χειρότερο χορήγησαν συντάξεις σε συμμορίτες του Δημοκρατικού Στρατού, χωρίς καν έγγραφα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά με απλή μαρτυρία δύο (ψευδο) μαρτύρων.