ΤΟ «ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»

ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ « ΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗΣ» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του Επισμηναγού (Ι) ε.α. Γεωρ. Β. Κασσαβέτη

Πλησιάζουμε ήδη στη συμπλήρωση της δεύτερης εκατονταετηρίδας από την απελευθέρωση του έθνους από τον Οθωμανικό ζυγό και η εκπλήρωση του τάματος  του Εθνικού Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια και των Αγωνιστών του 1821, δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί. Επί 186 χρόνια παρέμεινε μεν ζωντανό , πλην για διαφόρους, οικονομικούς κυρίως, λόγους δεν εκπληρώθηκε. Φαίνεται όμως ότι..........

στις ημέρες μας, υπό το βαρύ κλίμα της σοσιαλμανίας, το οποίο εδώ και 40 χρόνια επικρατεί στη χώρα, το όραμα των ηρώων του 21 οδεύει οριστικά στον καιάδα της ιστορίας. Πριν όμως ή προχωρήσουμε στις σημερινές εξελίξεις, ας δούμε συνοπτικά την ιστορία του θέματος.

Το τάμα του έθνους κατ’ αρχήν δεν αποτελεί επινόηση της Στρατιωτικής Επταετίας, όπως ισχυρίζονται οι ανιστόρητοι σημερινοί νεομαρξισταί, οι οποίοι έχουν κατακλύσει το κοινοβούλιο της χώρας. Έγκυροι ιστορικοί, όπως ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia Δημήτριος Αντωνίου αναφέρουν, ότι η έμπνευση για το τάμα του έθνους ανήκει στον Εθνικό Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και δευτερευόντως στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τους άλλους στρατιωτικούς ηγέτες της Επαναστάσεως.  Ο Καποδίστριας επηρεασμένος από τη βαθειά χριστιανική πίστη του, αλλά και ανάλογη πρωτοβουλία στη Ρωσία, είχε οραματισθεί την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού, αφιερωμένου στον σωτήρα Χριστό για την απελευθέρωση του έθνους. Η απόφαση για την εκπλήρωση του τάματος ελήφθη με το Η’ Ψήφισμα κατά την 4η Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων στο Άργος τον Ιούλιο του 1929.

Το φιλόδοξο εγχείρημα υιοθετήθηκε κατ’ αρχήν  και νομοθετήθηκε απ’ τους Βαυαρούς, πλην η υλοποίησή του αναβλήθηκε λόγω ελλείψεως πόρων. Καθ’ όλα τα επόμενα χρόνια ερρίπτοντο ιδέες για την κατασκευή του έργου, πλην όλες έμεναν στα χαρτιά. Το 1832 ο Αντώνιος Τσούνης μέλος της Φιλικής Εταιρίας πρότεινε στην Ε’ Εθνοσυνέλευση την κατασκευή του ναού στη Μυκηναϊκή Ακρόπολη της Τίρυνθας. Λίγο αργότερα ο αρχιτέκτονας Ferdinant von Quast έγραψε σε έγκυρο περιοδικό, ότι το παλάτι του Βασιλιά πρέπει να χτιστεί στην Ακρόπολη και να συνδέεται με γέφυρα με το καθεδρικό ναό του Σωτήρος στο λόφο του Αρείου Πάγου. Η τελευταία σχετική ενέργεια της περιόδου ήταν η έκδοση διατάγματος από τον Όθωνα για την ανέγερση του ναού στην πλατεία Ομονοίας, σε σχέδιο που είχε εκπονήσει ο κορυφαίος αρχιτέκτονας της εποχής Λύσανδρος Καυταντζόγλου, ο οποίος είχε σχεδιάσει τα κτήρια του Πολυτεχνείου, του Οφθαλμιατρείου, του Αρσακείου κ.α. Δυστυχώς όμως τα λίγα χρήματα τα οποία είχαν συγκεντρωθεί διετέθησαν για την ανέγερση του ναού της Μητροπόλεως το 1847,  ο οποίος αφιερώθηκε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Ηθελημένα ή μη διατείνονται, άλλοι μεν ότι το τάμα εκπληρώθηκε με το κτίσιμο του ναϊδρίου του Σωτήρος στον περίβολο του Ορφανοτροφείου της Αίγινας από τον Καποδίστρια το 1828, άλλοι δε με την ανέγερση του ναού της Μητροπόλεως των Αθηνών. Όμως και οι δύο εκδοχές δεν ευσταθούν. Η μεν πρώτη, διότι ο Καποδίστριας υπέγραψε το Η’ Ψήφισμα, το οποίο είναι μεταγενέστερο του ναϊδρίου της Αίγινας, η δε δεύτερη, διότι η Μητρόπολη είναι αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ούτως όμως ή αλλέως, με αφορμή την επέτειο των 50 ετών από την έναρξη της επαναστάσεως, το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα το 1870, από τον Βασιλέα Γεώργιο Α’ και τον πρωθυπουργό Θρασύβουλο Ζαΐμη, οι οποίοι με τα σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Εrnest Ziller αποφάσισαν να ανεγείρουν το ναό του Σωτήρος. Δυστυχώς οι έριδες μεταξύ των πολιτικών της εποχής, οι οποίες αποτελούν την κατάρα του έθνους, δεν επέτρεψαν και πάλι την υλοποίηση του έργου.

Το θέμα επανέρχεται και πάλι στο προσκήνιο το 1901 από τον Δημήτριο Βικέλα, ο οποίος είχε συμμετάσχει στην Επιτροπή Διοργανώσεως των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 και ο οποίος πρότεινε την ανέγερση του ναού στο Λυκαβηττό, χωρίς αποτέλεσμα. Την ίδια τύχη έμελλε να έχει και η προσπάθεια του πρωθυπουργού Σπυρίδωνος Λάμπρου το 1917, εν όψει της 100ης επετείου της ελληνικής επαναστάσεως, σε συνδυασμό με τις νίκες των βαλκανικών πολέμων. Δυστυχώς οι προσπάθειες των συγκροτηθεισών επιτροπών , ήτοι της «Κεντρικής  Επιτροπής του Τάματος του Έθνους», με πρόεδρο τον πρόεδρο της Βουλής Θεμιστοκλή Σοφούλη και της «Ειδικής Επιτροπής του Μεγάλου Μνημείου», με πρόεδρο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, οι οποίες αποφάσισαν την ανέγερση του τάματος στο λόφο του Αρδηττού, παραπλεύρως του Καλλιμάρμαρου Σταδίου παρασύρθηκαν από τον χείμαρρο της Μικρασιατικής Εκστρατείας και της επελθούσης εθνικής καταστροφής.

Η τελευταία σοβαρή προσπάθεια , πριν από την προσπάθεια των Συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου, είναι μεταξύ των ετών 1928-1930, όταν η συγκροτηθείσα Επιτροπή με πρόεδρο τον για 6η φορά  Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Ζαΐμη και Γραμματέα τον Ιωάννη Δαμβέργη έθεσε τον θεμέλιο λίθο του ναού στο Πεδίον του Άρεως. Στα πλαίσια του μεγαλεπήβολου έργου έγινε στο Πεδίο του Άρεως η «Λεωφόρος των Ηρώων» με τις προτομές των ηρώων του 1821, αλλά η ανέγερση του ναού του Σωτήρος παρασύρθηκε και πάλι από τη δίνη του επερχόμενου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Με την προεκτεθείσα σύντομη ιστορία του θέματος φτάνουμε αισίως στην τελευταία προσπάθεια, η οποία δρομολογήθηκε από την εξαγγελία του Γεωργίου Παπαδοπούλου τον Δεκέμβριο του 1968. Οι καθ’ έξιν διαστρεβλωταί της ιστορίας μας διατείνονται αναισχύντως ότι η εξαγγελία του Γεωργίου Παπαδοπούλου οφείλεται σε σχέδιο της εθνικής κυβερνήσεως. Δυστυχώς όμως για τους ίδιους τα πράγματα δεν είναι όπως αυτοί θέλουν. Ο ασχολούμενος επί σειράν ετών με το θέμα καθηγητής του Πανεπιστημίου Columbia κ. Δημήτριος Αντωνίου γράφει σχετικά τα εξής. « Από την έρευνα που έχω πραγματοποιήσει συνάγεται το συμπέρασμα ότι πριν το στρατιωτικό πραξικόπημα, εκκλησιαστικοί κύκλοι είχαν προσπαθήσει να ανακινήσουν το θέμα, με απώτερο στόχο τη δημιουργία νέου μητροπολιτικού ναού. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήταν εκείνος που έπεισε τους Συνταγματάρχες για τη σημασία του εγχειρήματος. Από το 1965 ο ίδιος είχε ενημερώσει τον αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Δοξιάδη, ο οποίος είχε υποβάλλει σχέδιο του ναού πολύ πριν έλθει η δικτατορία. Η πρόταση του Δοξιάδη ήταν να χωροθετηθεί ο ναός στο Λυκαβηττό».  Άγνωστο για ποιους λόγους η Κυβέρνηση επέλεξε ως θέση ανεγέρσεως του ναού τα Τουρκοβούνια ή παλαιότερα Λυκοβούνια.

Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν, από εράνους, προσφορές και τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν υπερέβαιναν το ποσό των 453,3 εκατομμυρίων δραχμών( 1,37 εκ. ευρώ περίπου). Εξ’ αυτών ένα μέρος αναλώθηκε για εκπόνηση αρχιτεκτονικών μελετών, έργων υποδομής και προετοιμασίας του χώρου ανεγέρσεως του ναού. Ό,τι περίσσεψε παρέμεινε στο σχετικό λογαριασμό, ο οποίος περιήλθε στην κυβέρνηση Καραμανλή μετά τη μεταπολίτευση. Σήμερα με θράσος χιλίων πιθήκων, εκείνοι που καταλήστεψαν το ελληνικό δημόσιο και με την άθλια οικονομική τους πολιτική οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία – αναμφιβόλως ανάμεσά τους υπάρχουν και έντιμοι πολιτικοί -  μας λένε ότι δήθεν το τάμα του έθνους αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Επταετίας, εν γνώσει τους ότι η Επταετία δεν είχε ούτε μεγάλα, κι ούτε μικρά οικονομικά σκάνδαλα.

Αντιπαρερχόμενοι το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως οι θανόντες  αξιωματικοί, αλλά και οι πολίτες, που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις της Επταετίας κηδεύτηκαν με δανεικά, αλλά και το γεγονός ότι όλες οι  προσπάθειες των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων να εντοπίσουν οικονομικά σκάνδαλα της Επταετίας απέτυχαν οικτρά, ερωτούμε κάθε εχέφρονα Έλληνα τα εξής. Με εξακριβωμένο, πρώτον ότι το συνολικό ποσό το οποίο είχε συγκεντρωθεί για το τάμα ανήρχετο στα 453,3 εκατομμύρια δραχμές, ήτοι 1,37 περίπου εκ. ευρώ,  δεύτερον ότι ένα ποσό είχε διατεθεί για εκπόνηση μελετών και έργων υποδομής και τρίτον ότι τα περιουσιακά στοιχεία των Απριλιανών δεν αυξήθηκαν, ούτε κατά ένα ευρώ, κατά τη διάρκεια ασκήσεως της εξουσίας, που βρίσκεται το σκάνδαλο;

Δεν αισχύνονται μερικοί να ομιλούν περί σκανδάλων, όταν το κόμμα τους κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας λεηλάτησε το δημόσιο χρήμα και αρκετοί υπουργοί του είτε είναι στη φυλακή, είτε είναι υπόδικοι; Δεν ντρέπονται να λένε ότι η υποτιθέμενη και μη στοιχειοθετούμενη κατάχρηση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ «αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Επταετίας»; Όταν ένας απλός αξιωματικός, ο οποίος συμμετείχε στη Διεύθυνση Εξοπλισμών του ΥΠΕΘΑ, κατά τη διάρκεια της ασκήσεως της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, εισέπραξε τέτοια αστρονομικά ποσά, ώστε όταν πρόσφατα νομοθετήθηκε η απαλλαγή των εμπλεκομένων σε μίζες, με την επιστροφή των παρανόμως εισπραχθέντων, επέστρεψε στο δημόσιο δέκα οκτώ !! εκατομμύρια ευρώ; Όταν λοιπόν ένας απλός αξιωματικός εισέπραξε τέτοια ποσά, αντιλαμβάνεται κανείς, πρώτον τι εισέπραξαν οι εμπλακέντες μεγαλοκαρχαρίες πολιτικοί και δεύτερον πόσο επιβαρύνθηκε ο κρατικός προϋπολογισμός από τις υπερτιμήσεις των αγορασθέντων οπλικών συστημάτων. Γιατί δεν νομίζουμε να πιστεύει κανείς ότι οι μίζες δίδονται από τα κέρδη των προμηθευτών.

Πριν κλείσουμε κρίνουμε αναγκαίο να αναφέρομε ότι οι διεθνιστές που διαχειρίζονται τελευταία τις τύχες του έθνους, επιχειρούν να διαγράψουν κάθε τι το ελληνικό από την ιστορία της χώρας. Και ο πλέον πρόσφορος τρόπος είναι να το συνδέσουν με τη δικτατορία του Γεωργίου Παπαδοπούλου, η οποία, για ευνόητους λόγους, αποτελεί κοινό σημείο αποστροφής για όλα τα πολιτικά κόμματα. Απτό δείγμα της λογικής αυτής το ακόλουθο απόσπασμα του σχετικού δημοσιεύματος του μεγαλοστελέχους του ΠΑΣΟΚ κ. Αντώνη Βγόντζα. «Η χουντική προπαγάνδα ήθελε να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια και ολοκλήρωση του 1821». Αυτή δυστυχώς είναι η λογική η οποία διέπει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών της μεταπολιτεύσεως, οι οποίοι διαστρεβλώνουν κατάφωρα την ελληνική ιστορία και τυμβωρυχούν  τους τάφους των αγωνιστών του 21 με τις ανθελληνικές θεωρίες τους όπως, « ο Κολοκοτρώνης σκότωνε τους Τούρκους, για να τον φοβούνται οι Έλληνες και να τον ακολουθούν», ότι « ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ ήταν προδότης και κατά λάθος τον κρέμασαν οι Τούρκοι» κ.α.

Η  κατάθεση ερωτήσεως των 16 βουλευτών της Ν.Δ., ενός των ΑΝΕΛ και ενός ανεξαρτήτου, προς την κυβέρνηση για το τάμα του έθνους στις 13 Φεβρουαρίου έδωσε την ευκαιρία σε μερικούς να πιστέψουν, ότι το κόμμα που είχε ψηφίσει το «Σύμφωνο Συμβίωσης των Ομοφυλοφίλων και της υιοθεσίας παιδιών», το κόμμα που δεν αποχωρεί όταν υπουργοί των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσέρχονται στη βουλή με σαγιονάρες, το κόμμα που δεν αντιδρά, όταν μέλη της σημερινής κυβερνήσεως διακηρύττουν δημοσίως « δεν μας πειράζει κι αν οι Τούρκοι μας πάρουν 2-3 νησιά, σε λίγα χρόνια μπορεί να τα ξαναπάρουμε» , είχε επανεύρει την χαμένη ιδεολογική του ταυτότητα. Δυστυχώς η ευφροσύνη κράτησε μόνο 2-3 ημέρες, ήτοι μέχρις ότου οι εξ’ επαγγέλματος ταραχοποιοί και καβγατζήδες της Αριστεράς  κατηγορήσουν τον κ. Μητσοτάκη ότι ταυτίζεται με τις αποφάσεις της χούντας και εκείνος  τραπεί εις άτακτον  φυγήν, διατάσσοντας τους βουλευτάς του να αποσύρουν τις υπογραφές τους από την ερώτηση.

Διαπορούμε ειλικρινά, πως είναι δυνατόν να συμπορεύεται με αυτή τη λογική και αυτή την ιδεολογία ο αρχηγός ενός συντηρητικού, υποτίθεται , κόμματος. Είναι δυνατόν ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης να συγκατατίθεται στην ανέγερση του «Ισλαμικού Πολιτιστικού Κέντρου- Τζαμιού» στο Βοτανικό και μάλιστα με δαπάνη του δημοσίου και την ίδια στιγμή να γυρίζει την πλάτη στη κληροδοτηθείσα δέσμευση,  εκείνων που απελευθέρωσαν τη χώρα, για την ανέγερση του ναού του Σωτήρος, η οποία μάλιστα, με τις προσφορές των «φίλων του τάματος» δεν θα επιβαρύνει ούτε ένα ευρώ το δημόσιο; Είναι κληρονόμος του ιστορικού Λαϊκού Κόμματος η Ν.Δ. όταν εδώ και 42 χρόνια κινείται χωρίς ιδεολογική ταυτότητα  και χωρίς πυξίδα, από τη θέση στην αντίθεση με Μακιαβελλική άνεση; Παρακολουθείστε πως περιγράφει αυτή τη μετάλλαξη της Ν.Δ. από τις στήλες της επιφυλλίδος του  στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής της 26. 2. 2017 ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς.

«Κάποτε υπήρχε στην Ελλάδα το «Λαϊκό» κόμμα : επαγγελλόταν πατριωτισμό, μαχόταν να σωθεί η ιστορική συνείδηση, ο γλωσσικός θησαυρός των Ελλήνων. Κόμμα των «νοικοκυραίων» της αγροτιάς, των αυτοδημιούργητων αστών επιχειρηματιών, των πεπαιδευμένων λειτουργών του κράτους. Το διέλυσε ο «εθνάρχης» Καραμανλής για να συγκροτήσει κόμμα υπηρετικό της δικής του πολιτικής – ξιπασμένη απομίμηση του βενιζελικού μεταπρατισμού, της άκριτης δυτικολαγνείας».

Και ο κ. Γιανναράς συνεχίζει ως εξής.  «Με τους ασπόνδυλους διαδόχους του ιδρυτή της η Ν.Δ. απέβαλε κάθε ίχνος «συντηρητικού» χαρακτήρα , εκπασοκίστηκε ολοσχερώς. Αποτέλεσαν σόκ συγκλονιστικό οι υποψηφιότητες για την αρχηγία του κόμματος πριν ένα χρόνο: Δεν διανοήθηκαν να θέσουν υποψηφιότητα στελέχη με πατίνα αστικής ευπρέπειας και αυτοκυριαρχημένης σοβαρότητας, με την καλλιέργεια και το ήθος της συνειδητής ελληνικότητας. Πρωταγωνίστησαν και επιβλήθηκαν τα κριτήρια του εντυπωσιασμού, της «αμερικανιάς», οι διεκδικητές ρόλου αντι- Τσίπρα, αντι- Ανδρέα. Στο ευρωπαϊκό όμως και στο εγχώριο κοινοβούλιο, η Ν.Δ. είναι σήμερα κόμμα, διάδοχο του ΠΑΣΟΚ, όχι διάδοχο του Λαϊκού Κόμματος».

Εκ των ως άνω προδήλως αποδεικνύεται ότι η χώρα δεν διέρχεται μόνο οικονομική κρίση, αλλά κρίση δομική, κρίση θεσμών και αξιών , από την οποία είναι δύσκολο να εξέλθει, όποιο κόμμα κι αν αναλάβει την εξουσία. Στην προκειμένη περίπτωση μόνο μια περίπτωση υπάρχει να σωθεί η Ελλάδα. « Η Επανίδρυση του Κράτους». Τη μεγαλόστομη εξαγγελία είχε κάνει προεκλογικά ο κ. Κώστας Καραμανλής το 2003, αλλά την ξέχασε μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.

Και τι μέλλει γενέσθαι θα ρωτήσει κάθε ανησυχών Έλληνας πολίτης. Η απάντηση είναι παρά πολύ απλή. Όταν κάποτε ο μπουρλοτιέρης της Εθνικής Επαναστάσεως Κωνσταντίνος Κανάρης ρωτήθηκε πως κατάφερνε με τις ψαρόβαρκες να πυρπολεί τις τουρκικές φρεγάτες απάντησε.  «Ήταν πολύ απλό. Κάθε φορά που ξεκινούσα για μια τέτοια αποστολή έλεγα στον εαυτό μου. Κωσταντή απόψε θα πεθάνεις». Η απάντηση  λοιπόν στο σημερινό πρόβλημα της Ελλάδος είναι η εξής. Υπάρχουν στην εποχή μας Κανάρηδες, αποφασισμένοι να υπηρετήσουν τη χώρα, με τίμημα, όχι τη ζωή τους όπως έκανε ο Κανάρης, αλλά την πολιτική τους καριέρα; Μακάρι να βρεθεί κάποιος. Πάντως με ανακυκλώσεις των σημερινών περιτριμμάτων της πολιτικής το πρόβλημα δεν λύεται. Αυτή είναι η αλήθεια για όσους, πέραν της δυνατότητος να βλέπουν , την οποία έχουν όλοι οι άνθρωποι, έχουν και τη δυνατότητα να αντιλαμβάνονται που την έχουν πολύ λιγότεροι.