Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

 ΒΑΣΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ « Η ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ» 

Του Επισμηναγού(Ι) ε.α.
Γεωργίου Β. Κασσαβέτη

Σε μια πρόσφατη γελοιογραφία του ΚΥΡ διαβάζουμε τα εξής: « Η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, που περικλείεται από τρακτέρ, παράγει δημοσίους υπαλλήλους και μνημόνια, εξάγει ανέργους στην Αυστραλία και βιομηχανίες στη Βουλγαρία και κατοικείται από μετανάστες, πρόσϕυγες και Έλληνες που ακόμη αντέχουν».  Μέσα λοιπόν σε αυτές τις λίγες αράδες ο κορυϕαίος γελοιογράϕος μας σκιαγραϕεί τη σημερινή δραματική κατάσταση της χώρας. Προϕανώς η αθλία αυτή οικονομική κατάσταση δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτελεί αλληλουχία ηθελημένων ή μη πολιτικών επιλογών, όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της χώρας. Δειγματοληπτικά παραθέτουμε μερικές απ’ αυτές:

α. Η σοσιαλμανία του Κων/νου Καραμανλή να προχωρήσει στην ......
κρατικοποίηση μιας σειράς ιδιωτικών επιχειρήσεων, όπως οι Τράπεζες του Ομίλου Ανδρεάδη, η Ολυμπιακή Αεροπορία, οι Αστικές Συγκοινωνίες κ.ά. , την περίοδο 1975-1980.
β. Τα θαλασσοδάνεια του Ανδρέα Παπανδρέου αϕ’ ενός, τα οποία αντί για επενδύσεις διετέθησαν για εξαγορά ψήϕων παλιννοστούντων «αγωνιστών του Δημοκρατικού Στρατού», ή αποκαθισταμένων ψευδοαντιστασιακών της δικτατορίας- αν όλοι όσοι δικαιώθηκαν μετά τη μεταπολίτευση ήσαν πραγματικοί αντιστασιακοί, η δικτατορία θα είχε καταρρεύσει σε 24 ώρες- και τα πακέτα Ντελόρ αϕ’ ετέρου, τα οποία αντί για βελτιώσεις της γεωργικής παραγωγής κατευθύνθηκαν στην αγορά πολυτελών τζιπ μερικών μεγαλο-γαιοκτημόνων.
 γ. Το αστρονομικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, το οποίο κατά μεγάλο μέρος οϕείλεται στη μεγάλη καθυστέρηση των έργων, με συνέπεια τις, άνευ διαγωνισμών, απ’ ευθείας αναθέσεις.  δ. Η χαλαρή οικονομική διαχείριση και η ατολμία λήψεως μέτρων από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, παρ’ όλο ότι η επερχόμενη κρίση είχε εμϕανιστεί στον ορίζοντα.
ε. Τέλος η παντελής αδυναμία του Γεωργίου Παπανδρέου να εκτιμήσει την πραγματική κατάσταση της χώρας και να προχωρήσει στη λήψη δραστικών μέτρων, αντί ως άλλος καπετάνιος του Τιτανικού να εϕησυχάζει,  διαλαλώντας ανερυθρίαστα  ότι « λευτά υπάρχουν».

Πέραν όμως όλων αυτών σημαντικό μερίδιο στη λεηλασία του δημοσίου πλούτου και στην οικονομική κατάρρευση της χώρας έχει και το θέμα της διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού του δημοσίου. Το θέμα αυτό έχει δύο όψεις. Η μία αϕορά στον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και η άλλη στη σκανδαλώδη μεταχείριση μερικών κατηγοριών τούτων.  α. Εξέλιξη του Αριθμού των Δημοσίων Υπαλλήλων.  Το 1974 το «επάρατο» καθεστώς των συνταγματαρχών, πέραν του μηδενικού ελλείμματος και του ελάχιστου δημοσίου χρέους, παρέδωσε στους επανακάμψαντες πολιτικούς 112.806 δημοσίους υπαλλήλους. Το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από τον Γεώργιο Ράλλη  121.789 το 1981, για να παραδώσει στον Κων/νο Μητσοτάκη 255.438!!! το 1989.

Παραδόξως ο αριθμός αυτός διατηρείται σχεδόν σταθερός μέχρι το 1995. Δυστυχώς με την ανάληψη της εξουσίας από τον Κώστα Σημίτη τον Ιανουάριο του 1996 ο αριθμός αυτός αρχίζει να απογειώνεται.  Έτσι, από τις 255.466 το 1995, ϕθάνει στις 300.509 το 1998, στις 386.144 το 1999 και στις 450.259 το 2000. Το 2007 η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή ανεβάζει τον αριθμό στις 503.770, για να τον εκτοξεύσει στο εξωπραγματικό, για το μέγεθος του κράτους, όριο των 650.000, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου  το 2012. Σήμερα, με τις παρεμβάσεις της τρόϊκας ο αριθμός αυτός έχει πέσει στις 460.000.
 β. Σκανδαλώδεις Συνταξιοδοτικές -  Μισθολογικές Ρυθμίσεις.  Στην εν λόγω ενότητα εντάσσονται, αϕενός μεν οι απαράδεκτες ευνοϊκές συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, δια των οποίων στέλλονται στη σύνταξη νεότατοι και υγιέστατοι υπάλληλοι, στην πλέον παραγωγική ηλικία των 30-40 ετών, αϕ’ ετέρου δε οι μισθολογικές παροχές σε ορισμένες κατηγορίες υπαλλήλων, ή ημετέρων  golden boys, που καταλαμβάνουν συγκεκριμένες κυβερνητικές θέσεις, ή διευθυντικές θέσεις  των δημοσίων οργανισμών.  Στην πρώτη κατηγορία υπάγονται οι ολέθριες νομοθετικές ρυθμίσεις, δια των οποίων μεγάλος αριθμός υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα συνταξιοδοτείται, μετά από 15ετή υπηρεσία σε ηλικία 33-35 ετών, καθεστώς που ισχύει ακόμη και σήμερα και το οποίο η κυβέρνηση ερίζει με τους «θεσμούς» να διατηρήσει.   Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το επίσης σκανδαλώδες και αμαρτωλό νομοθέτημα , που επί παντοδυναμίας της Δήμητρας Λιάνη εϕαρμόστηκε  στην Ολυμπιακή Αεροπορία, σύμϕωνα με το οποίο οι Ιπτάμενοι Φροντιστές και Συνοδοί έβγαιναν σε πλήρη σύνταξη 35ετίας, στα 23 χρόνια υπηρεσίας, εν αντιθέσει προς τους Κυβερνήτες των αεροσκαϕών, οι οποίοι για να συνταξιοδοτηθούν έπρεπε να συμπληρώσουν 35 έτη στον αέρα. Προϕανώς, κατά τη λογική των εργατοπατέρων των τότε κυβερνώντων, οι σερβιτόροι της καμπίνας επιβατών του αεροπλάνου επιτελούσαν πλέον « βαρύ και ανθυγιεινό» έργο, από εκείνο των πιλότων του cockpit,  που πάλευαν αντιμέτωποι με τα στοιχεία της ϕύσεως , για να μεταϕέρουν με άνεση και ασϕάλεια ένα ολόκληρο χωριό επιβάτες, από τη μια, στην άλλη άκρη του κόσμου.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι επίσης σκανδαλώδεις οικονομικές ή άλλες παροχές της Εκτελεστικής Εξουσίας προς ορισμένες περιούσιες κατηγορίες ημετέρων, όπως η μισθολογική πριμοδότηση των υπαλλήλων του Υπουργείου των Οικονομικών, ο διορισμός ανθρώπων που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο σε διευθυντικές θέσεις, με διευθυντικές απολαβές και τα τριτοκοσμικά προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής, που διεκδικούν παγκόσμια πρωτοτυπία και αποτελούν ιταμή πρόκληση για κάθε άλλο εργαζόμενο στο δημόσιο.

 Και για να αντιληϕθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της προκλήσεως αξίζει να σημειωθεί, ότι όταν ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας χρειάζεται 40 χρόνια σκληρή, υπεύθυνη κι επικίνδυνη εργασία για να πάρει  1350 ευρώ σύνταξη και μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ εϕ’ άπαξ,  ένας υπάλληλος της Βουλής με απολυτήριο Λυκείου και εργαζόμενος υπό σκιάν, συνταξιοδοτείται στα 29 χρόνια υπηρεσίας και  παίρνει τριπλάσιο ποσό σύνταξης και πενταπλάσιο ποσό εϕ’ άπαξ.
Αναμϕιβόλως οι ως άνω σκανδαλώδεις συνταξιοδοτικές και μισθολογικές παροχές, σε συνδυασμό προς την παντελώς ανεύθυνη και εγκληματική αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων τα τελευταία 30 χρόνια, συνέβαλαν καθοριστικά στη διάλυση του ασϕαλιστικού συστήματος της χώρας. Σύμϕωνα με την άποψη του καθηγητού Τάσσου Γιαννίτση το ασϕαλιστικό σύστημα , το οποίο μεταξύ των ετών 2000-2009 δημιούργησε ελλείμματα που ξεπέρασαν τα 135 δισεκατομμύρια ευρώ, ευθύνεται κατά ποσοστό 80% για τη χρεοκοπία της χώρας.  Περαίνοντας, και μετά το πείραμα της δεύτερης ϕοράς αριστερής κυβέρνησης, διερωτάται κανείς. Μπορεί και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, να αναστραϕεί η σημερινή κατάσταση; Δεν είναι παράδοξο όταν όλες οι άλλες χώρες που μπήκαν στο μνημόνιο να έχουν ήδη βγει και η χώρα μας να χώνεται βαθύτερα; Όταν μάλιστα μαζί με την οικονομία χρεοκόπησε και το πολιτικό μας σύστημα, μπορεί κανείς να ελπίζει για κάτι καλύτερο; Ασϕαλώς όχι. Αλλά τότε τι μέλλει γενέσθαι;

Κατά την ταπεινή μας άποψη μια είναι η λύση. « Η επανίδρυση του κράτους». Η έμπνευση της βαρυσήμαντης αυτής εξαγγελίας ανήκει στον  Κώστα Καραμανλή. Δυστυχώς  όμως ο πολλά υποσχόμενος νέος τότε πρωθυπουργός, στερούμενος πολιτικού θάρρους, έχασε την μεγάλη ιστορική ευκαιρία να την πραγματοποιήσει. Εν τοιαύτη όμως περιπτώσει γεννάται  το ερώτημα. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες μπορεί να πραγματοποιηθεί το μεγαλεπήβολο αυτό εγχείρημα; Κατά την άποψή μας, ασϕαλώς ναι. Με μόνη τη διαϕορά ότι «επανίδρυση του κράτους» δεν μπορεί να γίνει από εκείνους που το κατεδάϕισαν.