ΑΝΕΦΙΚΤΗ Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Του Επισμηναγού(Ι) ε.α. Γεωρ. Β. Κασσαβέτη
τ. Δ/ντος Συμβούλου ΕΑΑΑ

Η σημερινή κρίση, ως γνωστόν, δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά απετέλεσε αλληλουχία πράξεων και παραλείψεων, όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της χώρας. Αν και τα γεγονότα είναι λίγο- πολύ γνωστά θα υπενθυμίσουμε συνοπτικά τα κυριότερα τούτων με χρονολογική σειρά.

1. Οι αλόγιστες κρατικοποιήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1975 και συγκεκριμένα της Ολυμπιακής Αεροπορίας για να τιμωρήσει τον θεωρηθέντα ως «φιλοχουντικό» Ωνάση, των Τραπεζών και των Ναυπηγείων του ομίλου Ανδρεάδη, για να εκδικηθεί τον μη φιλικό Στρατή Ανδρεάδη, των αστικών συγκοινωνιών κ.α.

2. Τα θαλασσοδάνεια του Ανδρέα Παπανδρέου, τα οποία αντί........για επενδύσεις πήγαν για εξαγορά ψήφων, ο πακτωλός των πακέτων Ντελόρ, τα οποία αντί για βελτιώσεις στη γεωργική παραγωγή, κατέστησαν πλειάδα γεωργών πλούσιους αργόσχολους, οι οποίοι εισέπρατταν τις επιδοτήσεις της Ε.Ε., χωρίς να παράγουν και η γενικότερη πολιτική του η οποία σκόπευε στη διαιώνιση της εξουσίας και συνοψιζόταν στο σλόγκαν « Τσοβόλα δώστα όλα».

3. Το αλόγιστο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων με τις ασύμβατες για τη χώρα μας πολυτέλειες και τις λόγω των αδικαιολογήτων καθυστερήσεων απ’ ευθείας αναθέσεις των ολυμπιακών έργων από τον Κώστα Σημίτη, με αποτέλεσμα την απογείωση του κόστους.

4. Η άτολμη οικονομική πολιτική του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος την ώρα που η κρίση κτυπούσε για τα καλά την πόρτα της χώρας, αντί για υπεύθυνη και θαρραλέα λήψη των αναγκαίων μέτρων εκείνος, ως άλλος κυβερνήτης του Τιτανικού, έκανε λόγο για θωρακισμένη οικονομία, αύξανε τους μισθούς των δικαστικών κατά 80,5% !! υποκύπτοντας στις άθλιες μεθοδεύσεις του μισθοδικείου και μετέθετε τη λύση του προβλήματος στον Γιωργάκη Παπανδρέου, προκηρύσσοντας εκλογές.

5. Αποτέλεσμα όλων των ως άνω και φυσικά της παντελούς αδυναμίας του Γιώργου Παπανδρέου να αντιληφθεί την ακριβή κατάσταση της χώρας, θέμα που αποδεικνύεται από τη μνημειώδη πλέον διαβεβαίωσή του ότι « λευτά υπάρχουν» και να αντιμετωπίσει υπεύθυνα την κρίση, μας οδήγησε στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, απ’ την οποία, συνεπεία και των δικών μας αδυναμιών, ως θα καταδειχθεί περαιτέρω , είναι αδύνατον να απεμπλακούμε.

Δυστυχώς για τη χώρα, η ανευθυνότητα των πολιτικών, οι οποίοι μας οδήγησαν στην κρίση, εξακολουθεί να διακρίνει και αυτούς που καλούνται να μας βγάλουν απ’ αυτή . Συνεπώς όσοι απ’ τους συμπατριώτες μας πιστεύουν ακόμη πως η έξοδος από την κρίση είναι εφικτή, είναι προτιμότερο να το ξεχάσουν. Ο λόγος είναι απλός. Η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι μια κρίση πολυδαίδαλος. Είναι κρίση δομική, κρίση θεσμών και αξιών, κρίση ταυτότητος, κρίση βαθειάς σήψεως και διαφθοράς του πολιτικού συστήματος. Συνεπώς είναι αδύνατον να αντιμετωπισθεί, ως έχουν τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα, από μια ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία, η οποία μετά βίας υπερβαίνει το 40% του εκλογικού σώματος και όλη την υπόλοιπη «γαλαρία» στην αντιπολίτευση.

Ενδεχομένως μερικοί αιθεροβάμονες ή αφελείς, οι οποίοι πιστεύουν ακόμη στη φιλοπατρία , την ανιδιοτέλεια και την καλή προαίρεση των πολιτικών μας, να μας κατηγορήσουν για διασπορά ψευδών ειδήσεων και διέγερση των πολιτών προς απείθεια. Όμως ας μη βιαστούν να το κάνουν, πριν διαβάσουν τις επόμενες γραμμές. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες η έξοδος της χώρας από την κρίση, κατά την άποψή μας, είναι σχεδόν αδύνατη για τους εξής λόγους :

α. Η Κυβέρνηση, αντί να εφαρμόσει ένα σταθερό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, με το οποίο θα περιστείλει τις κρατικές δαπάνες, θα εξορθολογήσει τις μισθολογικές ανισότητες, θα εξυγιάνει το δημόσιο από τους επίορκους και αντιπαραγωγικούς υπαλλήλους και θα χτυπήσει το τέρας της φοροδιαφυγής , που κατατρώει τα δημόσια έσοδα, αναλώνεται σε ένα διαρκές παιχνίδι της γάτας και του σκύλου με τους δανειστές. Έτσι τη μια μέρα οι υπουργοί της υπογράφουν μια μεταρρύθμιση με τους δανειστές και πριν στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής τους καταγγέλλουν τη συμφωνία, ως προϊόν εξαναγκασμού και είτε δηλώνουν δημοσίως ότι δεν θα την εφαρμόσουν, είτε αναζητούν αντίμετρα για να την ακυρώσουν στην πράξη.

β. Η πρώτη αρχή, την οποία πρέπει να τηρεί ένας ηγέτης, σε οποιοδήποτε επίπεδο, είναι « το παράδειγμα». Προφανώς όμως η αρχή αυτή , οποία υπάρχει σε όλα τα εγχειρίδια του Leadership(Ηγεσίας), παραμένει άγνωστη στους μαθητευόμενους μάγους της κυβερνήσεως. Πώς να πεισθούν λοιπόν όλοι αυτοί οι μισθοσυντήρητοι και συνταξιούχοι ότι οι αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και των συντάξεων ήσαν αναγκαίες, όταν βλέπουν ότι οι αποδοχές των βουλευτών και ορισμένων «κολλητών» της εξουσίας υπαλλήλων, παραμένουν αλώβητες και απαλλάσσονται της φορολογίας;

γ. Βάσει του άρθρου 51 παρ. 1 του Συντάγματος ο αριθμός των βουλευτών καθορίζεται δια νόμου , πλην δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος των 300 και μικρότερος των 200. Εν μέσω λοιπόν μιας τόσο σοβαρής κρίσεως, δεν θα έπρεπε με έναν απλό νόμο ο αριθμός των βουλευτών να έχει ελαττωθεί στους 200; Με δεδομένο ότι κάθε βουλευτής στοιχίζει στο ελληνικό δημόσιο περί τις 23.000 ευρώ μηνιαίως , η ετήσια δαπάνη των 27 περίπου εκατομμυρίων ευρώ, που θα απέφερε η εν λόγω περιστολή είναι αμελητέα για ένα χρεωκοπημένο κράτος, ή μήπως θα αύξανε το ποσοστό ανεργίας, προσθέτοντας στον ΟΑΕΔ 100 άνεργους εθνοπατέρες; Όταν επίσης οι πιο μεγάλες, πιο πλούσιες και πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης έχουν εικοσαμελή ή και ολιγομελέστερα κυβερνητικά σχήματα, δεν αποτελεί πρόκληση η μικρή χώρα μας να διατηρεί υπουργικό συμβούλιο, το οποίο εγγίζει τον αριθμό των παιγνιοχάρτων της τράπουλας;

δ. Δικαιολογείται υπό τις σημερινές άθλιες για τη χώρα οικονομικές συνθήκες- κάτω απ’ τις οποίες περικόπτονται τα κονδύλια των βασικών για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας Υπουργείων Εθνικής Αμύνης και Δημοσίας Τάξεως, με αποτέλεσμα το μεν πρώτο να μην έχει καύσιμα και ανταλλακτικά για τα μαχητικά αεροσκάφη F-16 να αναχαιτίσουν τα παραβιάζοντα καθημερινά τον ελληνικό εναέριο χώρο τουρκικά αεροσκάφη, το δε δεύτερο να μη μπορεί να επισκευάσει τα εκατοντάδες ακινητοποιημένα περιπολικά και μοτοσυκλέτες της Ελληνικής Αστυνομίας- να συνεχίζεται ακωλύτως η δαψιλής επιχορήγηση των υπερχρεωμένων πολιτικών κομμάτων;

ε. Από το 2009, όταν ο κ. Πάγκαλος , ως Αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ορίσθηκε αρμόδιος για την αξιολόγηση και κατάργηση των υπερχιλίων αχρήστων και ζημιογόνων κρατικών οργανισμών, ακούμε για την κατάργησή τους, αλλά κατάργηση δεν βλέπουμε. Κανείς λοιπόν δεν ασχολείται με το θέμα αυτό, από την πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση του κ. Τσίπρα; Βλέπεις το σύμφωνο συμβιώσεως των ομοφύλων και οι εκπαιδευτικές άδειες του κοινού εγκληματία-επαναστάτη Νίκου Ρωμανού έχουν προτεραιότητα.

Κατόπιν όλων όσων προαναφέρθηκαν γεννάται το ερώτημα. Τι μπορεί να περιμένει , απ’ αυτό το ανεύθυνο, άπληστο, αχρείο και ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα, ο μισθωτός και ο συνταξιούχος που είδε το μισθό και τη σύνταξή του να πετσοκόβεται κυριολεκτικά κατά 60%- στους στρατιωτικούς η αφαίμαξη έφθασε στο 65%-, ο μικρέμπορος του κέντρου που έκλεισε το κατάστημά του, ο ιδιωτικός υπάλληλος που έχασε τη δουλειά του και ο άνεργος πτυχιούχος που έλειωσε τα παντελόνια του διαβάζοντας;

Τέλος με τι αισιοδοξία μπορεί να ατενίζει το μέλλον ένας λαός, που βλέπει την ηγεσία του να συμπεριφέρεται σαν να μη συμβαίνει τίποτε και που συντηρεί μια κοινωνία, η οποία σύμφωνα με τα λόγια του γνωστού μας Στρός Κάν «είναι μέσα στα σκατά και στην οποία υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ψωμί να φάνε, κι άνθρωποι που ασκούν τη φοροδιαφυγή ως εθνικό σπορ»; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι. Τίποτε απολύτως. Όταν κάποτε ο Κωνσταντίνος Κανάρης ρωτήθηκε πως κατάφερνε με τις ψαρόβαρκες να καίει τις τουρκικές φρεγάτες απήντησε: « Απλούστατα, κάθε φορά που ξεκινούσα για μια τέτοια επιχείρηση έλεγα στον εαυτό μου, Κωσταντή απόψε θα πεθάνεις». Ιδού λοιπόν η μεγάλη πρόκληση για να σωθεί η χώρα. Χρειάζεται ένας Κανάρης της πολιτικής, αποφασισμένος να ρισκάρει, όχι τη ζωή του, παρά μόνο την πολιτική του καριέρα. Θα βρεθεί; Είθε.