Η ψυχολογία ενός άλλοτε περήφανου στρατιωτικού.

Πως μας κατάντησαν έτσι; Όχι ότι πριν ήμασταν όπως οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι που απαιτούσαν με απεργίες και λάμβαναν. Αλλά είχαμε μιαν αξιοπρέπεια. Ζούσαμε με αξιοπρέπεια με τα λιγοστά χρήματα που παίρναμε. Οι μεταθέσεις μας, ήταν πάντα ένα μέτρο που μας γονάτιζε. Το θέμα δεν ήταν μόνο οικονομικό. Αλλά και ψυχολογικό. Άντε ένας γονέας να εξηγήσει στο μικρό του παιδάκι που πάει δημοτικό ή ακόμα και γυμνάσιο, πως πρέπει να εγκαταλείψει τους φίλους του και να πάει σε έναν άλλο τόπο που δε θα ξέρει κανέναν, να ξεκινήσει από την αρχή. Άντε να εμπιστευτεί ξανά ανθρώπους! Να κάνει νέους φίλους! Και αν πάει σε καλύτερο μέρος μπορεί η όλη κατάσταση να βοηθήσει. Αλλά αν το πάρεις από Πάτρα π.χ. και το πας στην Κάλυμνο τότε τι γίνεται; Οι βολεμένοι «συνάδελφοι του ΓΕΣ» δεν το καταλαβαίνουν........

Άλλοι πάλι σε προσωπικό επίπεδο λένε σε καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι θα χάσω την θέση μου. Να τηλεφωνείς στο ΓΕΣ και να μη σηκώνουν τα τηλέφωνα. Να είσαι επί ξύλου κρεμάμενος. Να σηκώνεις τον δικό σου Σταυρό. Τώρα ας έρθουμε και στην σημερινή κατάσταση………συν της άλλης βάλε και την σημερινή οικονομική στενότητα ή καλύτερα φτωχοποίηση.
Αυτά και άλλα καθόμουνα και σκεφτόμουνα μια μέρα που είχα 24ωρη υπηρεσία. Είχα τελειώσει την δουλειά, ήρθαν οι εξοδούχοι και καθόμουνα με την παλάμη στο μάγουλο ώρες. Την βουβαμάρα την διέκοπτε που και που κάποιο τηλέφωνο για θέματα ανούσια. Ήταν λίγο πριν ανοίξει ο καιρός και το άγχος των μεταθέσεων πλανιόταν στο κεφάλι μου. Το άγχος ήταν σε πολλά πράγματα. Τα παιδιά. Τα λεφτά. Που θα με έριχναν με μετάθεση. Άναψα ένα τσιγάρο… τέλειωσε. Ξανάναψα κι΄ άλλο. Δεν ξέρω πόσα έκανα. Απλά μετά από ώρα βγήκα έξω να κάνω την συνηθισμένη έφοδο και όταν γύρισα ξανά στο δωμάτιο έβλεπα τον απέναντι τοίχο θολά από τη κάπνα. Άνοιξα γρήγορα τα παράθυρα και κάθισα ξανά και σκεφτόμουνα. Αυτές και άλλες πολλές σκέψεις έκανα και δεν με κολλούσε ύπνος. Ούτε έτσι λίγο να κοιμηθώ να ξεκουραστώ…. έστω μια ώρα να καθαρίσει ο νους. Τίποτα όσο το σκεφτόμουνα το κεφάλι μου γύριζε. Μου ήρθε τρέλα. Πόση υπομονή πρέπει να κάνει ο Στρατιωτικός; Πόση ντροπή πρέπει να γευτεί; Πόσο θέλετε να τον εκμηδενίσετε; Μπήκατε ποτέ στον κόπο να δείτε την ψυχολογία του, κύριοι πολιτικάντηδες και αρχηγάρες που μόλις αποκτήσατε αξίωμα αδιαφορήσατε για όλο το προσωπικό σας επενδύοντας στον εαυτό σας και στο προφίλ σας; Τι σόι προφίλ είναι αυτό που έχετε με κατεστραμμένο και ευνουχισμένο προσωπικό; Τι αξιόμαχο ζητάτε από τα στελέχη των ΕΔ που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα προβλεπόμενα για την οικογένεια τους; Και εκτός αυτού κοιτάτε να του κάνετε τη ζωή του δύσκολη με τις μεταθέσεις τελευταίας στιγμής λόγω μαγειρέματος. Πείτε μας πάλι το ανέκδοτο με μόρια και χίλιες άλλες παραλλαγές προκειμένου να δικαιολογήσετε καταστάσεις. Δεν φταίει ο Αξ/κός που βγάζει το μηχανογραφικό. Ο Αρχηγός και οι χιλιάδες άλλοι πολιτικοί που κάνουν τα αλισβερίσια με τα μιλιετάκια φταίνε. Άντε να πάρεις υπογραφή Θα σε ανεβοκατεβάσουν 500.000 χιλιάδες φορές με τις νέες προτάσεις, μέχρι να πεις στα κομμάτια και να μη ξανασχοληθείς. Και ο συνάδελφος θα είναι το θύμα. Να δούμε αν θα υπάρξει άλλος συνάδελφος που θα βάλει τέλος στη ζωή του εξαιτίας των διαταγών που θα τον κάνουν ντροπιασμένο πατέρα, σύζυγο και φτωχότερο των πάντων. Πότε κάποιος θα βάλει τέλος στην ζωή του ενώ είναι υπηρεσία και θα ψάχνεται όπως πάντα για υπευθύνους προκειμένου να κρυφτείτε από την αισχρή πραγματικότητα του εσείς δημιουργήσατε. Είστε όλοι ανέκφραστοι καταπατητές γοήτρου, ιστορίας, Θρησκείας και Πατρίδας. 

oikogeneiesstratiotikon.wordpress